มีข้อเรียกร้องหลายข้อ
มีแถลงการณ์มากมาย
มีจดหมายหลายฉบับ
มีข่าวลือหลายกระแส
มีความต้องการหลายรูปแบบ
ในเสียงปืนและหยดเลือดบนท้องถนน
ฝ่ายไหนผิด ฝ่ายไหนถูก ฉันไม่รู้
ควรเชื่อใคร ไม่เชื่อใคร ฉันไม่รู้
ควรเกลียดใคร รักใคร ฉันไม่รู้
ควรลงชื่อในแถลงการณ์ฉบับไหน ฉันไม่รู้
ทางออกไปคืออะไร ฉันไม่รู้
ยิ่งถลำลึกลงไปในดวงใจตนเอง
ฉันยิ่งหมดความสามารถที่จะตัดสินถูกผิด
ราวกับคนโง่ที่ความอับจนปัญญาอยู่เป็นเหย้าเรือน
แต่ท่ามกลางมวลสารของข่าวที่โถมทับทุกวินาที
ท่ามกลางข้อความด่า สบถ แช่ง เชียร์ ห้าม ปราม กังวล ห่วงใย
ท่ามกลางความโกรธ เกลียด หวาดกลัว ตึงเครียด ที่รายล้อมรอบตัวเรา
ท่ามกลางความตาย ความเจ็บปวด หยดเลือดที่รินไหล
ฉันกลับแน่ใจ...คนเราควรรู้สึกเสียใจในท่ามกลางสิ่งเหล่านั้น
อย่างน้อยก็สักเศษเสี้ยวที่ริมดวงใจ
อย่างน้อยก็สักวูบใดวูบหนึ่งในเวลาอันรุนแรงที่เราอยู่ร่วมกัน
บทกวีของฉันจึงเรียกร้องหยดน้ำตา
อาจป้ายปาดแก้มเป็นสายทางลงมา
หรืออาจแค่ซึมคลอจางๆ ที่ดวงตา
นั่นก็เพียงพอ...ที่ฉันหวัง
น้ำใสๆ ที่ดวงตาเป็นสิ่งจำเป็น
ตาเรา แก้มเรา คงสะอาดขึ้น
สมองเรา หัวใจเรา คงเย็นลง
และเลือดในตัวเราคงอุ่นลง
สะอาดพอที่จะมองเห็นความเป็นมนุษย์ในตัวคนอื่น
เย็นพอที่จะรู้สึกถึงคุณค่าในชีวิตทุกชีวิต และลมหายใจทุกลมหายใจ
อุ่นพอที่จะสัมผัสถึงเลือดในกายคนอื่นบ้าง
ผู้คนในประเทศของฉัน
ฉันขอเรียกร้องหยดน้ำตา
เพราะความสามารถที่จะหลั่งน้ำตากับความเจ็บปวดและล้มตายของชีวิตอื่นได้ คือสิ่งสำคัญสำหรับความเป็นมนุษย์
ย้ำอีกหลายร้อยหลายพันครั้ง…
ความสามารถที่จะหลั่งน้ำตากับความเจ็บปวดและล้มตายของชีวิตอื่นได้ คือสิ่งสำคัญสำหรับความเป็นมนุษย์
ประเทศชาติของฉัน...
ฉันขอเรียกร้องหยดน้ำตา
ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)