การกดขี่... สักกี่ครั้ง
จึงจะเพียงพอต่อเสรีภาพที่ลุกลามบานปลาย
กำจัดประชาชนสักหมื่น...แสน...ล้านคน
หวังให้หยุดใช้ถ้อยคำของเสรีภาพ
เพียงแต่...
มนุษย์ไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อจะรู้น้อยลงทุกที

เมื่อความยุติธรรมถึงกาลวิบัติ
ตรรกะทั้งหลายก็เหลวไหลวิกลจริต
พวกท่านขโมยแสงสว่างไป
พวกเขาก็ตกอยู่ในความมืดอย่างไม่ต้องสงสัย
พวกท่านฉกฉวยเอาความรักไป
พวกเขาก็จ่อมจมอยู่กับความเกลียดอย่างไม่ต้องสงสัย
พวกท่านกอบเอาความดีไปจนหมด
พวกเขาก็กลายเป็นคนเลวไปเสียเท่านั้น
พวกท่านยืนยันในความมีอำนาจเหนือ
พวกเขาก็หนีไม่พ้นต้องถูกกดขี่
พวกท่านยืนยันว่าสิทธิเสรีภาพคือสมบัติของพวกท่าน
กฎหมายและพันธนาการจึงกักขังพวกเขาแต่เพียงฝ่ายเดียว
ความตายและการหายสาบสูญจึงตกแก่พวกเขาแต่เพียงฝ่ายเดียว

พวกท่านกอบโกย...
ทุกสิ่งในประเทศนี้เท่าที่พวกท่านจะครอบครองไว้ได้
ถึงอย่างนั้น... ในท่ามกลางความสิ้นหวัง
ความคิดที่ไม่ยอมจำนนยังเติบกล้าอยู่ในตัวพวกเขา
ความคิดที่ไม่ยอมจำนนเบิกบานและเข้มแข็งขึ้นทุกเวลานาที
ความคิดที่ไม่ยอมจำนนยิ่งเต็มเปี่ยมด้วยเสรีภาพ
หากแม้พวกท่านยังคงยืนกราน
ว่าเสรีภาพในการคิดเป็นสมบัติของพวกท่าน
เช่นนั้น รู้หรือยัง
จะขโมยมันไปได้อย่างไร?