แม่กูเป็นชาวนาอยู่ในป่าอยู่ในไร่ เหงื่อหยาดท่วมกายกลางแดดกล้า อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้หมดราคา เป็นคนป่าคนดอยต้อยติดดิน แม่กูเป็นคนจนยิ่งกว่าจน ก้มหน้ายอมทนเหนื่อยหนักหนา โดนประณามหยามเหยียดเจ็บอุรา ไม่เป็นไรแม่บอกว่าเรามันจน ยังจำได้ห้วงร้ายในคืนฝน หนาวเหลือทนแม่กอดอย่าหวั่นไหว ฝนตกมาคงหยุดไม่เป็นไร ในอ้อมกอดอุ่นไอแม่ดูแล ยังจำได้ในยามหิวมันแสบใส้ แม่มองลูกน้ำตาไหลเศร้าหนักหนา อดทนไว้เป็นลูกแม่อย่าคณา จงยึดมั่นศรัทธาเหนืออื่นใด แม่บอกว่าคนแบบเรามีอีกมาก อยู่เหมือนคนตายซากในยุคสมัย รัฐชั่วศักดินามันกดไว้ เป็นวัวควายให้มันได้ไล่ตี ต่อจากนี้ให้เจ้าจงจำไว้ ไม่มีใครยิ่งใหญ่เป็นคนกล้า เลือดของประชาชนสำคัญกว่า จำไว้หนาลูกยาประชาชน