ฉันยังจำได้ว่าตอนเรียนชั้นมัธยม
วิชาประวัติศาสตร์เป็นวิชาที่ฉันชอบมากที่สุด
มันนำจินตนาการของฉันย้อนกลับสู่อดีต
อดีตที่เนิ่นนานมาแล้วนับร้อยปี
ฉันมีภาพของวีรบุรุษในจินตนาการของฉัน
วีรบุรุษที่งามสง่าเปล่งรัศมีเรืองรอง
ชูดาบร่ายทวนเข้าต่อกรกับปัจจามิตร
เอาชีวิตเข้าแลกเพื่อปกป้องผืนแผ่นดิน
ผืนแผ่นดินขวานทองอันสงบร่มเย็น
เป็นที่หมายปองของศัตรูจากทั่วสารทิศ
ทิศตะวันออกภัยร้ายจากลาวเขมรญวน
ส่วนพม่าคือศัตรูตัวฉกาจตลอดกาล
ทางใต้เล่าก็พวกแขกมลายู
ที่คอยตอดดินแดนแห่งด้ามขวาน
วีรบุรุษของฉันพลันเข้าปราบปราม
ปกป้องด้ามขวานให้ปลอดภัยเสมอมา
วันวารผันผ่านไปด้วยความเร็วแสง
ประวัติศาสตร์แบบเก่ากลายเป็นเรื่องเล่าที่ล้าหลัง
หมดพลังปลุกใจไปในชั่วพริบตา
วีรบุรุษในวัยเยาว์ของฉันกองเป็นซากอยู่แทบเท้า
สิ่งใดกันที่ทำลายจินตนาการของฉัน
จนพังพินาศไปในชั่วบัดดล
ย่อยยับปี้ป่นแหลกลาญคาตา
มิสามารถชี้นำจินตนาการฉันได้อีกต่อไป
บัดนี้ฉันตระหนักแล้วว่า
วิชาประวัติศาสตร์ที่ฉันเคยคลั่งไคล้
วีรบุรุษที่ฉันเคยใหลหลง
ล้วนแต่เป็นเรื่อง propaganda
บัดนี้ฉันตระหนักแล้วว่า
วีรบุรุษที่แท้จริงในประวัติศาสตร์
คือประชาชนชั้นทาสไพร่
ที่มิเคยได้รับการกล่าวถึง
ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)