1. การพิจารณาเรื่องนี้ขาดการมีส่วนร่วมจากทุกฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นองค์กรผู้บริโภค ตัวแทนผู้ใช้บริการรถเมล์ หน่วยงานรัฐที่เกี่ยวข้องฟังเฉพาะเสียงจากรถร่วมขนส่งมวลชนเท่านั้น 

2. ประเทศไทยยังไม่มีนโยบายการคิดค่าบริการขนส่งมวลชนแบบเทียบสัดส่วนรายได้ขั้นต่ำของประชาชน หรือค่าบริการขนส่งมวลชนสูงสุดต่อวัน ทำให้ประชาชน ผู้บริโภค ต้องคัดค้านการดำเนินการเรื่องนี้เป็นระยะๆ และบริการขนส่งมวลชนเป็นบริการที่รัฐต้องอุดหนุนให้ประชาชนสามารถเข้าถึงบริการอย่างเป็นธรรมและมีคุณภาพ

3. ไม่มีหลักประกันเรื่องคุณภาพประสิทธิภาพการให้บริการขนส่งมวลชนในอนาคตจากการขึ้นราคา

4. การขึ้นราคารถเมล์ครั้งนี้ส่งผลต่อการขึ้นราคาขนส่งมวลชนในรูปแบบอื่นๆ เช่น รถตู้ขนส่งมวลชน เรือโดยสาร รถมินิบัส รถโดยสารประจำทาง เป็นต้น 

5. สร้างภาระให้กับประชาชนที่สนับสนุนบริการขนส่งมวลชน ซึ่งมีส่วนในการลดปัญหา PM 2.5 ขาดข้อมูลภาระค่าใช้จ่ายของประชาชนต่อวันในการใช้บริการขนส่งมวลชน

6. ปัญหาการจัดลำดับการใช้งบประมาณแผ่นดินของรัฐบาล เช่นรัฐบาลเลือกออกมาตรา 44 ในการสนับสนุนธุรกิจโทรคมนาคมที่มีกำไรในการให้บริการระบบหมื่นล้าน แต่ไม่สนับสนุนกิจการขนส่งมวลชน

7. ประชาชนไม่มีโอกาสรับทราบ รับรู้ แผนบริการหรือระบบขนส่งมวลชนพึงปรารถนาของผู้บริโภคที่ต้องดารเห็นระบบบัตรโดยสารใบเดียว ระบบการเชื่อมต่อการใช้บริการขนส่งมวลชนของบริการทุกประเภท

8. ขาดการผลักดันสิทธิของประชาชนในการใช้บริการขนส่งมวลชน เช่น สิทธิในการเข้าถึงป้ายรถเมล์ หรือบริการขนส่งสาธารณะในระยะทาง 500 เมตรทั่วประเทศ เฉกเช่นเดียวกับสิทธิในการเข้าถึงบริการโทรคมนาคม