ต้องโศกเศร้าสักปานใดในราษฎร์เทวษ
จึงประเทศจะสวยงามตามประสงค์
ต้องเจ็บปวดสักเท่าใดในเจตจำนง
บางสูงส่งจึงจะราบระนาบเดียวกัน

บางสูงส่งที่ใช่ว่ามายาภาพ
หากทาทาบทับบีบบดกดขีดคั่น
จนทางรอดทางไปในทางนั้น
คือสภาพซากศพอันเหลือเวทนา

คือดวงตาพริ้มหลับกับความเจ็บ
เพื่อการเก็บความหลังซ่อนบังหน้า?
เป็นสามัญฆาตกรรมอันต่ำช้า
เพื่อหวังว่าจะกลบฝังสิ่งทั้งปวง?

ความเจ็บปวดเหล่านี้ที่สาหัส
ย่อมขบกัดต่อเวรเป็นโซ่ห่วง
ประวัติศาสตร์ผ่านไปใช่เปล่ากลวง
ฤดูใบไม้ร่วงย่อมผลัดใบ

เพียงกงล้อประวัติศาสตร์อาจเคลื่อนฝืด
ด้วยข้นหนืดเลือดขังแช่แผลหม่นไหม้
เพื่อสุดท้ายต้องปะทุพุพองไป
บ่อนชอนไชรากโสมมล้มอยู่แล้วฯ