ผมรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่
เขียนบทกวีและอ่านมันผ่านริมฝีปากของผม
ภาพเคลื่อนผ่านสายตาคุณไปอย่างกระท่อนกระแท่น
ราวทุกอย่างถูกแช่แข็ง
คุณรู้สึกตัวเบาเท่าช็อคโกแล็ตแท่งหนึ่ง
ผู้คนใบหน้าเกรียมกร้านถมึงทึง
วนเวียนผ่านสายตาไม่จบสิ้น
วัตถุความเร็วสูงกรีดร้องแหวกอากาศไปมา
ช็อคโกแลตแท่งแล้วแท่งเล่าลอยผ่านคุณไป
แล้วคุณก็รู้สึกเจ็บเหนือท้ายทอย
ความทรงจำเก่าที่เหลืออยู่น้อยนิดกำลังระเหิดหายลงไปอีก
คุณจึงรีบตะครุบไว้และพูดมันออกมา
ฝูงช็อคโกแล็ตเดินสวนทางลงมาจากสวรรค์
ขณะผู้ยังมีลมหายใจถูกกวาดต้อนเข้าไป
ในภาพเขียนอิมเพรสชั่นนิสต์
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจากวันที่คุณจากมา
ผู้คนยังถากถางการหยุดหายใจของคนต่างฝูง
และนิทานปรัมปราเกี่ยวกับคนโง่ฝูงหนึ่ง
ที่ถูกปีศาจหลอกใช้ให้เผาเมืองและฆ่ากันเอง
คุณกำลังลืมพวกเขาอย่างช้าช้า
ภาพเหนือจริงผุดฉายวนซ้ำทำลายความทรงจำเก่าของคุณ
หรือเป็นคุณเองที่เหนือจริงในความทรงจำของพวกเขา
คุณจึงต้องล้มและคลานซ้ำซ้ำอยู่ตรงนี้
เพื่อให้ความปรารถนาของคุณดำรงอยู่
และเพื่อให้พวกเขาจดจำตัวเองได้
ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)