สารคดีที่บอกเล่าเรื่องราวชีวิตของจิ่งยุ่นและโมแสง 2 แรงงานข้ามชาติหญิงชาวไทใหญ่ที่ควบสถานะแม่เลี้ยงเดี่ยวในจังหวัดเชียงใหม่ หลังเกิดวิกฤตโควิด-19 พวกเธอตกงาน ทั้ง 2 คนต่างพยายามตะเกียกตะกายปรับตัวให้อยู่รอด โมแสงผันตัวไปทำงานก่อสร้าง ขณะที่จิ่งยุ่นกับลูกชายช่วยกันเก็บของเก่าและรับจ้างทำความสะอาดบ้าน 

ท่ามกลางความยากลำบากในการเผชิญกับสถานการณ์โควิด-19 จิ่งยุ่นยังไม่ได้รับเงินเยียวยา 'ม.33 เรารักกัน' แม้ว่าเธอจะส่งเงินสมทบเข้าประกันสังคมเหมือนแรงงานไทย ส่วนโมแสงถูกซ้ำเติมด้วยการหาเงินก้อนใหญ่มาจ่ายค่าต่อวีซ่าและใบอนุญาตทำงานเพื่อให้สามารถอยู่ในเมืองไทยได้อย่างถูกกฎหมาย โดยแรงงานข้ามชาติไม่ได้รับการเยียวยาในช่วงเวลา 2 ปีที่โควิด-19 ระบาด

แม่ทั้ง 2 คนพยายามอย่างที่สุดเพื่อจะมีชีวิตรอด และลูกของพวกเธอยังคงได้เรียนหนังสือต่อไป ทั้งที่ความจนกะทันหันของแม่กำลังกัดกินวัยเด็กของลูก แรงงานข้ามชาติเองก็ต้องการการเยียวยา