ความ “บ็อบ ดีแลน” นั้น ไร้กาลเวลา ไม่ว่าคุณจะอยู่ในวัยใด หากเป็นแฟนเขาแล้ว เชื่อว่าโดนใจทั่วหน้า 

เพลงนี้อยู่ในอัลบั้ม Time Out of Mind ออกเมื่อปี 1997 นาน 25 ปีมาแล้ว ตอนนั้นเขาในวัย 55 บอกเล่าพวกเราว่า... โมงยามแห่งความมืดค่ำ มันยังมาไม่ถึงเสียทีเดียว แต่มันกำลังคืบคลานเข้ามา เห็นสัจพจน์สัจธรรม ปรัชญาบรรดามี คิดดู... ปีนี้อายุ 80 ย่าง 81 ยังไม่ไปไหน หนังเหนียว เขี้ยวลากดินต่อไป 

การแสดงสดที่ได้ไปชม (ก่อนโควิดจะอาละวาด) ณ Beacon Theater เวทีเก่าขลัง บนถนนบรอดเวย์ตัดกับถนน 74 ตะวันตก เมืองนิวยอร์ค ยังไม่ใช่คอนเสิร์ตสุดท้ายของเขา 

ค่ำคืนวันนั้น เมื่อเขาร้องว่า It’s not dark yet, แฟนแถวหลังคนหนึ่ง ลุกป้องปากตะโกน ต่อประโยคให้แกว่า but it’s getting there ผู้ชมทั้งหลาย แมนกรี๊ด กึกก้อง เป่าปาก ปรบมือ สะท้านสะเทือนโรงละคร

เชิญทัศนา ถ้อยคำที่อาจหาญถอดมา กดดูลิงค์ภาพเลื่อนเคลื่อนไหว และเสียงออริจินัล... 

ขอให้ปีเสือนี้ ก้าวหน้า ทรงพลังแรงกล้ากันทุกคนค่ะ

นั่งเฝ้าชมเงาตะวัน ราแสง ลดมุม
ค่ำคืนร้อนรุ่ม ยากจะปิดตาหลับลง วันเวลาหดหาย ใกล้จบสิ้น
ใจแข็งแกร่งขึ้นนัก ราวโลหะเหล็กไหล
รอยแผลยังมี ด้วยแดดกล้า มิอาจกลบให้ลบเลือน 
ทุกหนแห่งแหล่งใด ไร้ที่ว่าง พอแทรกกาย หนีหายหลบพัก
วันยังไม่มืดมิดดอกหนา เพียงแต่ว่ามันกำลังคืบเคลื่อนเข้ามา

สำนึกแห่งมนุษยชาติของฉัน แห้งเหือดไหลลงท่อไปสิ้น
ทุกเบื้องหลังสิ่งสวยงาม มีความเจ็บปวดแลกมาเสมอ
เธอเขียนถึงฉัน เธอเขียนด้วยความกรุณา
เธอจรดปากกา เธอเขียนจากใจ
มิมีเหตุใด ให้ฉันซาบซึ้งไปกว่านี้นัก
วันยังไม่มืดมิดดอกหนา เพียงแต่ว่ามันกำลังคืบเคลื่อนเข้ามา
 
ฉันเคยย่ำไปในลอนดอน อีกทั้งปารีสเมืองงาม
ฉันลอยล่องตามกระแสน้ำไหล เรื่อยไปจนบรรจบพบทะเล
ฉันเคยจมต่ำ ในโลกอันคลาคล่ำ ด้วยคำลวง
ฉันมิได้เสาะหา สายตาชื่นชมของชนใด
บางครั้งภาระบนบ่าไหล่ มันหนักล้าเกินแบกไหว
วันยังไม่มืดมิดดอกหนา เพียงแต่ว่ามันกำลังคืบเคลื่อนเข้ามา

ฉันเกิดมา ณ หล้าโลกนี้ และจะลาจากปฐพี ในวันที่ไม่พร้อม (ดังคำในพระคัมภีร์)
ฉันเคลื่อนไหว ทั้งที่ยืนนิ่งขึง
ทุกประสาทในกาย ว่างเปล่าและชาด้าน
นึกไม่ออกว่า เลื่อนลอยมาถึงตรงนี้ ฉันหลีกเร้นวิ่งหนีจากสิ่งไรมา
ไม่ได้ยิน กระทั่งเสียงสวดมนต์บ่นพึม
วันยังไม่มืดมิดดอกหนา เพียงแต่ว่ามันกำลังคืบเคลื่อนเข้ามา 

จาก Not Dark Yet โดย Bob Dylan (1997)