“ไผ่”ลู่ลม ตามกระแส แรงลมพัด
จึงยืนหยัด คงอยู่ มิรู้โค่น
เหยียดลำตรง ดูแข็งนอก ในอ่อนโยน
ตั้งแต่โคน ยันปลาย คือไม้ดี

กิ่งก้านใบไม่ได้พลิ้ว ตามอำนาจ
ปกป้องสู้เพื่อราษฎร์ คือหน้าที่
พร้อมยอมหัก มิยอมงอ เพื่อเสรี
ทะลุฟ้าลมอัปรีย์ ที่โถมไท

จากธุลี จึงมีชื่อ “ไผ่ ดาวดิน”
ซึ่งคุ้นชิน กลิ่นอาย ของชนไพร่
จึงมิได้ลู่ตามลม ทั่วๆ ไป
ต้องเป็นลมหายใจ ของปวงชน

คุกตะราง ที่ขวางกั้น ได้เพียงกาย
ไร้ความหมาย เพราะกักขัง แค่ลำต้น
อุดมการณ์ ผลิแตกหน่อ ต่อผู้คน
อีกไม่นาน จะโผล่พ้น จนทั่วไทย