ข้ามีเรื่องราว
จะบอกเล่า
จากความฝัน

ข้าฝันว่า
ตัวข้า
กำลังหลับฝัน
ท่ามกลางเมฆทะมึน
จันทร์เสี้ยวส่องสว่าง

ข้าลืมตาตื่นขึ้น
ภายใต้โลกแห่งฝันร้าย
ฝันร้ายแห่งตาบา
มันคือฝันร้ายแห่งตาบา

ข้าฝันว่า
ตัวข้า
ยืนเหยียบริมธารน้ำ
สายลมโบกพัดกาย
โอบล้อมด้วยต้นไม้เขียวขจี

ก่อนที่ลูกกระสุนเหล็ก
จะพุ่งเข้ามา
เจาะทะลุเข้าขาขวา
ผ่านคางข้างซ้าย
ทะลุเฉียดเบ้าตา
พร้อมระเบิดหมอกควัน
ข้ามองไม่เห็นสิ่งใด
นอกจากสีขาวโพลน
สีขาวโพลนอันว่างเปล่า

การเดินทางมาถึง
ของผู้สวมเครื่องแบบสีดำ
พร้อมเสียงออกคำสั่ง
หมอบแนบลงบนผืนดิน
ผู้สวมเครื่องแบบสีดำ
เหยียบย่ำหัว
ด้วยรองเท้าเหล็ก
ผูกมัดด้วยโซ่ตรวน
แห่งพันธนาการ

ข้าถูกผูกมัดข้อมือ
แขนไขว้ไพล่หลัง
คลืบคลานด้วยร่าง
ไปตามบาทวิถี
เศษเลือดและเนื้อ
ขูดอาบตามทาง
จนชุ่มด้วยสีแดงฉาน

ข้าถูกเตะเข้าที่ใบหน้า
ถูกทุบกระแทกจากด้ามปืนเข้าที่หลัง
ตะคอกด่าทอ
ให้ส่งเสียงเงียบ
จากเสียงร้องทุรนทุราย

ผู้สวมเครื่องแบบสีดำ
แบกร่างของข้า
โยนขึ้นรถบรรทุกเขียวทึบ
คล้ายกับผักปลา
เรียงทับกันด้วยร่างมนุษย์
กว่าห้าชั้น
จนถึงแปดชั้น

ข้าอดอาหาร
ไร้เรี่ยวแรงโต้ตอบ
ลมหายใจของข้า
แทบไม่หลงเหลือ
มีเพียงรูเล็กๆ
เทียบเท่าเมล็ดข้าวสาร
ช่วยให้ข้ารอดชีวิต

เพื่อนร่วมชะตากรรมข้างกายข้า
ส่งเสียงโหยหวนทรมาน

“ไม่มีพระเจ้าอื่นใดนอกจากอัลลอห
และนบีมูฮัมหมัดเป็นศาสนทูตของอัลลอฮ”

ก่อนจะหมดลมหายใจ..

และข้าสลบลงไป
ด้วยระยะเวลายาวนาน
คล้ายกับความตาย
ราวกับความฝัน

ข้าตื่นขึ้นมาที่ค่ายกักกัน
ผู้สวมเครื่องแบบสีดำ
บอกให้ข้าลงเดิน
ข้าไม่อาจลงเดินได้
จากข้อขาที่เจ็บปวด

ผู้สวมเครื่องแบบสีดำ
กล่าวว่า

"มึงจะไปที่เต๊นท์
หรือจะไปที่ศพ"

ข้ารีบกลิ้งเกลือกกระแทกลงพื้น
ก่อนจะถูกกระชากลากไปนอนกอง
แล้วข้าก็สลบลงอีกครั้ง

ข้าตื่นขึ้นมา
แล้วพบว่า
ขาขวาของข้า
หายไป
มือทั้งสองของข้า
ไม่อาจใช้ได้ดังเดิม

ข้ามีเพียงน้ำตา
ไหลอาบแก้ม
จนแห้งเหือด
หยดลงบนผืนแผ่นดิน
แห่งตาบา
 

แล้วข้าก็หลับตาลง
ก่อนที่ข้า
จะลืมตาตื่นขึ้น
ในความฝัน
ความฝันที่กลายเป็นความจริง
ความจริงที่ข้าฝันถึงอยู่ทุกวี่วัน

ข้าฝันถึง..
กลิ่นซากศพ
คาวเลือด
เสียงร่ำไห้
ใกล้มัสยิดร้าง
ไร้เสียงอาซาน
คลื่นลมท้องทะเล
หยุดซัดชายฝั่ง
หลงเหลือเพียง
น้ำเสียงของการกดขี่!

ข้าภาวนาว่า
ฝันร้ายของข้า
จะเป็นฝันร้าย
ครั้งสุดท้าย
ข้าภาวนาว่า
จะไม่มีผู้ใด
ต้องฝันร้ายเช่นนี้อีก

ยังมีฝันร้ายอีกมาก
ที่ไม่ถูกกล่าวถึง
ฝันร้ายอันเหี้ยมโหด
เกินบรรยายด้วยบทกวี
จากน้ำมือของมวลมนุษย์
กระทำต่อกันอย่างทารุณ

โอ้ว ฝันร้ายแห่งตาบา
จะจารึกอยู่ในหัวใจ
และจิตวิญญาณของข้า
ตลอดไป..

แด่ 15 ปี
ทุกเรื่องราว
ของผู้สูญเสีย
บุคคลผู้เป็นที่รัก
และรอดชีวิต
กลับคืนสู่ความเมตตา

ภาพถ่ายดอกไม้
หน้าสถานีตำรวจภูธร
"ตากใบ"
แห่งนราธิวาส
และอาณาจักรปาตานี

บทกวี จากการลงพื้นที่ 15 ปี
เหตุการณ์ความรุนแรงที่ตากใบ
ความยุติธรรมยังไม่ปรากฎกาย..

คงจะมีสักวันที่บาดแผล
แห่งตากใบนี้
จะจางหาย
และบาดแผลที่จางหาย
จะไม่มีวันถูกลืมเลือน

#15ปีตากใบจำอยู่ในใจไม่เคยลืม