เดือนสิบเอ็ดเสร็จงานกรานกฐิน

ห้วงมหาวิปโยคโศกกวิน

ออกพรรษาไพร่สูญสิ้นแผ่นดินทอง

วางพวงหรีดกรวดน้ำพร้อมคว่ำขัน

ล้างตุลาอาถรรพณ์แด่เพื่อนผอง

ที่แยกทางห่างไกลไม่เหลียวมอง

คืนฟ้าหมองพิราบขาวสู่ราวไพร

เดือนสิบสองลอยกระทงทะเลเลือด

ปณิธานมิแห้งเหือดยังโหยไห้

โอ้พระแม่คงคาร่ำอาลัย

โปรดเยียวยาพิษไข้ใจอาดูร

ครั้นเดือนอ้ายไอหนาวจากป่าเหนือ

มิอาจเจือจางศัลย์คนขวัญสูญ

ร่วมฉลองวันรัฐธรรมนูญ

แตกช่อผลิเพิ่มพูนเพื่อมวลชน

ฝากเคาท์ดาวน์เดือนยี่ปีใหม่ฝรั่ง

หทัยยังถมทับความสับสน

ไม่เคยขอพรใดให้บันดล

ปลอบกมลตนเองบทเพลงเดิม

ภุมภาพันธ์วันพิศวาสหวัง

ปลุกพลังรักสู้เคียงคู่เสริม

เราจักก้าวพร้อมกันพลันเต็มเติม

น้ำค้างหยดหวานเยิ้มหยัดวิญญาณ์

ต้นเดือนสี่ปลายเดือนสามตามประทีป

ประจงจีบเทียนธูปพวงบุปผา

คืนมาฆะฆาตกรรมเห็นตำตา

บทปาณาติปาตาสวดขาดตอน

โอ้ละหนอสงกรานต์สาดโลหิต

ผ่านฟ้ามืดมัวมิดจิตผุกร่อน

ปีใหม่ไทยแล้งน้ำใจไร้อาทร

ไม่รู้หนาวรู้ร้อนคนนอนตาย

ยิ่งเดือนหกนรกฟาดราษฎร์ประสงค์

ศพปลิดปลงธงสะบัดแดงสาดสาย

วิสาขะเวียนเทียนเวียนกันวาย

สาดโคลนก่อการร้ายกบฏทราม

เดือนเจ็ดลุมิถุนาน้ำตาตก

ดั่งวิหกปีกหักถูกกักห้าม

เขาออกกฎจับกุมคุมนิคาม

คณะราษฎร์เคยทวงถามความเท่าเทียม

ยิ่งเดือนแปดแปดเปื้อนประโคมป้าย

เข้าพรรษาฝนพรายไม่อายเหนียม

ปืนจ่อปากจงปรองดองใจมิเจียม

ได้แค่เสี้ยมเขาควายข้าแผ่นดิน

เดือนเลวโหดสิงหาศรัทธาสลาย

มิเคยหมายมารดรด้วยหมอนหมิ่น

มีแต่ลูกกำพร้าทั่วธรณินทร์

ปลอบชีวินสิ้นหวังหลังรอดตาย

เดือนกันยาเกือบอดร่วมพิธีฮัจห์

สลากภัตวันสารทไพร่มาดหมาย

รวมพลังตาสว่างอย่างท้าทาย

แดงกระจายจรัสด้าวสะดุ้งมาร

จารกวีสิบสองเดือนแด่เพื่อนกล้า

ร่วมชะตากรรมเดียวฝ่าเกลียวด่าน

วันเวลาอย่ากลืนกลบอุดมการณ์

มิต้องรอพระศรีอาริย์โลกศิวิไล