การ "เผาบ้านเผาเมือง" ของคนเสื้อแดง ได้สร้างความตระหนกแก่คนที่ข้าพเจ้ารู้จักหลายคน ไม่นับความเคียดแค้นและความรู้สึกเหยียดหยามที่เพิ่มขึ้น แต่ข้าพเจ้าอยากจะพูดเพียงว่า ไม่มีอะไรน่าตระหนกหรือคาดไม่ถึง หากเพียงที่ผ่านมาท่านจะได้พยายามทำความเข้าใจข้อเท็จจริงเกี่ยวกับพวกเขามากกว่านี้

ชาวบ้าน ไม่ใช่คนเชื่อเชื่อง พวกเขาเพียงใช้ความอ่อนน้อมถ่อมตนเพื่อสื่อสารกับ "คนที่หนือกว่า" เท่านั้น พวกเขาไม่ได้ทำอย่างเดียวกันกับคนที่อยู่ในฐานะเดียวกัน

พวกเขาไม่ใช่ไม่รู้จักเคียดแค้น พวกเขาไม่ใช่ไม่มีความรู้คิด และพวกเขาไม่ใช่ไม่รู้สึกรู้สา พวกเขาไม่ใช่ไม่มีกิเลสโลภ และพวกเขาไม่ใช่นักสันติภาพ ความรุนแรงถึงฆ่าฟันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านเมื่อเกิดความขัดแย้ง และมันเป็นการฆ่าฟันอย่างตรงไปตรงมา

คนบ้านนอกไม่ได้เป็นตัวแทนของสิ่งบริสุทธิ์สวยงามที่รอให้ไปเสพสมชมชื่น ไร่นาเรือกสวน นอกเหนือจากความเขียวขจี มันยังสพรั่งไปด้วยหนี้สินและความยากจน และพวกเขาก็ไม่ใช่จะไม่รู้เลยว่าความยากจนนั้นไม่ได้เป็นผลของความเกียจคร้าน บ้านนอกห่างไกลความเจริญของกรุงเทพฯ ก็ไม่ได้หมายความว่าโลกภายนอกนั้นตัดขาดจากพวกเขา

ชาวบ้านไม่ได้น่ารักถูกต้องเสมอ แน่นอนพวกเขาผิดได้ และพวกเขาก็น่ารังเกียจในหลายครั้ง

ขณะที่หันไปมองคนดีๆ ในสังคมที่รับไม่ได้กับความเถื่อนถ่อยของหมู่คนชั้นต่ำเหล่านี้ กระทั่งว่าเรียกร้องให้รัฐใช้ความรุนแรงขั้นเด็ดขาด ข้าพเจ้าลึกๆ แล้วสาแก่ใจที่ได้อ่านข้อความที่เปลือยหัวใจแท้จริงของคนที่ห่อหุ้มตัวเองด้วยความสุภาพ และมีเมตตา หลายคนในพวกเขาพร้อมเสมอสำหรับการอาสาเมื่อมีผู้ทุกข์ร้อน เอื้อเฟื้อแก่ผู้ยากไร้ และเจ็บแค้นแทนเมื่อเห็นคนถูกกระทำให้ไม่ได้รับความยุติธรรม

แต่พวกเขากลับทนไม่ได้เมื่อคนยากคนจนที่น่าจะรอรับ "ทาน" อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน กลับลุกขึ้นมาทำตัว "ตีเสมอ" อ้างหลักการที่ไม่น่าเชือถือว่าคนเราจะเท่ากันได้เพียงแต่การกากบาท ทั้งโหยหาผู้นำที่ขาดไร้ซึ่งความสุจริต และเลี่ยงภาษีเช่นเดียวกับที่พวกเขาพยายามเลี่ยงเช่นกัน

สำหรับพวกเขาแล้ว ชาวบ้านที่น่ารักก็คือชาวบ้านที่เชื่อง ไม่ต่อปากต่อคำ หรือหากชาวบ้านคนใดช่างพูด ก็จะได้รับการยอมรับต่อเมื่อ พูดได้ถูกต้องตามมาตรฐานที่พวกเขากำหนดไว้ และจัดประเภทให้เป็น ปราชญ์ชาวบ้าน เป็นวิทยาศาสตร์แบบบ้านๆ

สื่อต่างประเทศหลายสำนัก วิเคราะห์ว่าภาพของเมืองไทยเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเปลวไฟลุกขึ้นใจกลางย่านช็อปปิ้งระดับไฮเอนด์ ความมั่นใจในพื้นฐานที่เข้มแข็งของสังคมไทยที่มาจากความสงบเรียบร้อยรู้รักสามัคคีถูกสั่นคลอนไป

แต่ในความเป็นข่าว ภาพเพลิงเผาผลาญเพราะฝูงชนที่บ้าคลั่งซึ่งเกิดขึ้นเกือบทุกครั้งในการต่อสู้ทางการเมืองในมุมอื่นๆ ของโลก ไม่ใช่เรื่องน่าตระหนกตกใจเท่ากับภาพประชาชนส่วนหนึ่งของประเทศตกเป็นเชลยของทหารที่เข้าปฏิบัติการอย่างรุนแรงด้วยอาวุธสงคราม และควบคุมตัวพวกเขาโดยการผูกตา มัดแขนไพล่หลัง รวมถึงการจับคนมา "ร้อยกันเป็นพวง" สิ่งนี้ไม่อาจเกิดขึ้นในรัฐที่มีนิติรัฐและเป็นประชาธิปไตย

ภาพการเรียกร้องทางการเมืองของเมืองไทยเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ความชื่นชมต่อความสงบสันติของการเคลื่อนไหวที่ "ไม่ส่งผลต่อความเปลี่ยนแปลงอะไร" นั้น บัดนี้เปลี่ยนไปแล้ว

เมื่อเห็นควันพวยพุ่งขึ้นใจกลางกรุงเทพมหานคร ข้าพเจ้ารู้สึกได้รับการปลดปล่อย เมื่อภาพมายาบางอย่างถูกทำลายลงเสียที

การเผาทำลายอาคารหลายจุดด้วยเพลิงแค้นของคนเสื้อแดงนั้น ข้าพเจ้าเห็นว่าเป็นเรื่องสูงค่ามากสำหรับสังคมไทย เพราะมันคือการเผาทำลายภาพมายาเกี่ยวกับความ "น่ารัก" ของคนไทยลงโดยสิ้นเชิง ภาพมายาที่ฉาบเคลือบความไม่เท่าเทียมกัน การดูถูกดูแคลน กดขี่ข่มเหง เหยียดหยาม สำนึกแห่งการใช้ความรุนแรงและการฆ่าฟัน ซึ่งเป็นสำนึกที่ถูกเก็บซ่อนไว้ยาวนานของสังคมไทย

พระเพลิงได้เผาทำลายภาพคนจนที่เชื่อง โง่ ซื่อใส น่าเอ็นดู ขณะที่ความสะใจในการฆ่าคนเสื้อแดงและการร่ำไห้ให้กับซากอิฐปูนก็ได้ทลายภาพ มากน้ำใจ เมตตาคนยากไร้ ของพวกผู้มีการศึกษาฐานะดีบางส่วนลงให้เห็นก้นบึ้งแห่งความคลั่งชาติ และอาฆาตมาดร้าย สำหรับพวกเขา คนจน ถ้ามันเชื่องก็เลี้ยงไว้ได้ แต่ถ้ามันไม่เชื่องก็ฆ่าทิ้งได้เหมือนหมาตัวหนึ่งเท่านั้น

ประเทศไทยได้เปลื้องภาพมายาของตัวเองออกมาแล้ว เพียงแต่มันจะถูกห่มคลุมให้มิดชิดอีกครั้งได้หรือไม่