เนื่องจากสหภาพแรงงานส่วนใหญ่ในประเทศไทยเป็นสหภาพแรงงานในประเภทกิจการเดียวกันหรือเฉพาะในสถานประกอบการ ซึ่งเป็นจุดอ่อนในการถูกแทรกแซงในระยะยาว ส่วนการจัดตั้งสหภาพแรงงานในประเภทอุตสาหกรรมเดียวกันในประเทศไทยนั้นยังไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่ควร การให้ความช่วยเหลือผู้ใช้แรงงานจึงอยู่ในวงจำกัด โดยเฉพาะคนงานจ้างเหมาค่าแรงที่สหภาพแรงงานประเภทกิจการเดียวกันหรือเฉพาะในสถานประกอบการเดียวกันยังไม่สามารถครอบคลุมถึงคนงานเหล่านี้ได้มากนัก

การรณรงค์เรื่องการยกเลิกการจ้างเหมาค่าแรงที่นักสหภาพแรงงานช่วยกันดำเนินการมาหลายปีแล้วก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ และผลกระทบต่อผู้ใช้แรงงานยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเมื่อต้องเผชิญกับบริษัทจ้างเหมาค่าแรงข้ามชาติ แนวทางในวันนี้การณรงค์เรื่องการยกเลิกการจ้างเหมาค่าแรงเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพออีกต่อไปแล้ว แต่แนวทางที่น่าสนใจคือทำอย่างไรที่จะดึงคนงานจ้างเหมาค่าแรงเหล่านั้นมาเป็นพวกของเราให้ได้เพราะนั่นน่าจะเป็นคำตอบของทุกสิ่งที่เรามองหากันอยู่ ประสบการณ์การสร้างสหภาพแรงงานอุตสาหกรรมในประเทศเกาหลีจึงเป็นข้อมูลที่น่าสนใจสำหรับขบวนการแรงงานไทย โดยข้อมูลที่นำมาถ่ายทอดต่อไปนี้เป็นเพียงบางส่วนที่สรุปโดยย่อเท่านั้น

ประวัติความเป็นมาของสหภาพแรงงานโรงพยาบาลในประเทศเกาหลี

จุดเริ่มต้นก็ไม่แตกต่างจากสหภาพแรงงานในประเทศไทยมากนักคือการเป็นสหภาพแรงงานเดี่ยวในเฉพาะแต่ละโรงพยาบาลมาก่อน ในราว ค.ศ. 1987 เป็นการจัดตั้งในโรงพยาบาลหนึ่งแล้วเข้าไปให้การสนับสนุนและให้ความช่วยเหลือในการจัดตั้งในโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้เคียงและขยายวงกว้างออกไปเรื่อยๆเป็นเครือข่ายที่ค่อยๆ เติบโต จากระดับอำเภอ สู่ระดับจังหวัด สู่ระดับเขตและขยายตัวสู่เขตอื่นๆต่อไป

โดยขบวนการจะมีการจัดประชุมและพบปะแลกเปลี่ยนข้อคิดเห็นซึ่งกันและกัน รวมถึงการจัดฝึกอบรมสัมมนา ของแกนนำระหว่างโรงพยาบาลที่ใกล้เคียงกัน จากสองกลายเป็นสาม จากสามเพิ่มเป็นสี่และขยายตัวออกสู่วงกว้างเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ

จากนั้นเริ่มมีการนำสมาชิกมาเข้าร่วมประชุมและพบปะแลกเปลี่ยนข้อคิดเห็นซึ่งกันและกัน เช่นเดียวกับแกนนำระหว่างโรงพยาบาลที่ใกล้เคียงกัน รวมถึงการจัดฝึกอบรมสัมมนา การให้การศึกษาแก่สมาชิก แล้วเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆจากสองกลายเป็นสาม จากสามเพิ่มเป็นสี่และขยายตัวออกสู่วงกว้างเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ

รวมถึงมีการจัดและทำกิจกรรมร่วมกัน ระหว่างแกนนำ และขยายการทำกิจกรรมร่วมกันสู่สมาชิก เช่นกิจกรรมเพื่อสังคมหรือกิจกรรมส่วนบุคคลหรือกิจกรรมของกลุ่มบุคคล โดยให้ความสำคัญกับทุกกิจกรรมและค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นนั้นเป็นการช่วยเหลือกันเอง โดยทุกคนมีส่วนร่วมในการรวบรวมหรือบริจาคเงินเพื่อทำกิจกรรมนั้นๆ จากนั้นจึงขยายการดำเนินกิจกรรมสู่กิจกรรมด้านแรงงานและการเมืองเช่นการรณรงค์ช่วยเหลือคนงานที่ประสบปัญหา เป็นต้น

หลังจากเวลาผ่านไปราว 10 ปี จึงได้มีการจัดประชุมใหญ่ โดยมีสมาชิกมาเข้าร่วมประชุมจากทุกๆโรงพยาบาลของสมาชิก และมีมติเป็นเอกฉันท์จากสมาชิกในที่ประชุมใหญ่ให้มีการรวมกันเพื่อจัดตั้งเป็นสหภาพแรงงานของโรงพยาบาล หลังจากนั้นการดำเนินกิจการของสหภาพแรงงานประเภทอุตสาหกรรมเดียวกันจึงเริ่มต้นขึ้น

ปัจจุบันสหภาพแรงงานโรงพยาบาลในประเทศเกาหลีมีสถานประกอบการที่เข้าร่วมเป็นสมาชิกมากกว่า 140 แห่งและมีสมาชิกรวมกันมากกว่า 40000 คน

โครงสร้างของสหภาพแรงงานโรงพยาบาลในประเทศเกาหลี

โครงสร้างปัจจุบันของสหภาพแรงงานโรงพยาบาลในประเทศเกาหลีเป็นดังนี้..

การบริหารของสหภาพแรงงานโรงพยาบาลในประเทศเกาหลี

สมาชิกในสถานประกอบการแต่ละแห่งที่มีทั้งหมดมากกว่า 140 แห่ง เลือกตั้งคณะกรรมการบริหารในสถานประกอบการของตนเอง ซึ่งก็เหมือนกับการบริหารของสหภาพแรงงานในสถานประกอบการเดียวกันในประเทศไทย โดยคณะกรรมการบริหารในแต่ละสถานประกอบการมีหน้าที่ดูแลรับผิดชอบสมาชิกในสถานประกอบการของตัวเอง

คณะกรรมการบริหารในแต่ละสถานประกอบการที่ขึ้นกับเขตหรือในแต่ละภูมิภาค เลือกตั้งคณะกรรมการบริหารในระดับเขตหรือภูมิภาค โดยคัดเลือกจากผู้นำแรงงานในคณะกรรมการบริหารของสถานประกอบการแต่ละแห่งในเขตหรือภูมิภาคที่ตนสังกัดอยู่ ซึ่งคณะกรรมการบริหารในระดับเขตหรือระดับภูมิภาคนี้มีทั้งหมด 9 คณะ ในแต่ละคณะก็จะแบ่งจำนวนสถานประกอบการในการดูแลรับผิดชอบตามพื้นที่ที่ใกล้เคียงกันหรือตามแต่จะกำหนดกัน  ซึ่งคล้ายกันกับการบริหารของสหพันธ์แรงงานในประเทศไทย

คณะกรรมการบริหารสหภาพฯมีเพียงคณะเดียวรวม 24 ท่าน มาจากการเลือกตั้งของที่ประชุมใหญ่โดยคัดเลือกมาจากคณะกรรมการบริหารในระดับเขตหรือระดับภูมิภาคทั้ง 9 คณะ  ดูแลรับผิดชอบเรื่องนโยบายเป็นหลัก รวมถึงการเจรจาต่อรองด้วย มีตำแหน่งต่างๆเหมือนสหภาพแรงงานทั่วๆไปเช่น ประธาน-รองประธาน-เลขาธิการ เป็นต้น