แล้วมัน... ก็เป็นเช่นนั้นอีก
เคว้งขนปีกนกพิราบ พลิ้วไหวสั่น
โกลาหลกึกก้องกรีดร้องกัน
หนึ่งเสียงสั้นลั่นไกในปลายปืน

สุดสังเวยดอกไม้ถวายสวรรค์
คนเหมือนกันไยเหยียบเข้าเงาผู้อื่น
แววตาใสไยมืดมนพ้นชั่วคืน
ใครบางคนจึงกล้ำกลืนชะตากรรม

เกิดอะไร... ข้างในเด็กคนนั้น
ขาที่สั่นกร่างกร้าวเท้ายังย่ำ
บนลานดินไฟเดือดจนเหือดดำ
เมืองป่วยไข้ใกล้ระส่ำถลำลึก

แล้วมัน... ก็เป็นเช่นนั้นอยู่
ใดที่ถือ มือที่สู้ สิ้นรู้สึก
ไยเข้าครองอาวุธดุจใจนึก
เกินไตร่ตรองลองตรึกระลึกรู้

แล้วมัน... ก็จะเป็นเช่นนั้นอีก
เกินหลบหลีกปิศาจร้ายเข้าสิงสู่
ดวงดอกไม้ลั่นไกไม่ดายดู
ฟื้นกระทู้ไฟไหม้ฟางข้างกองฟอน