ประชาชนป่าวป้องร้องตะโกน
อย่ายอมให้กฎโจรเหนือกฎหมาย
ยุติธรรมกลับศิโรราบกราบเป็นนาย
เทิดถวายยุติธรรมค้ำอยุติธรรม

กฎเมืองจึงเป็นไม้หลักปักขี้เลน
ไร้กฎเกณฑ์เปะปะส่ายระส่ำ
แล้วแต่ผู้มากบารมีกดชี้นำ
เริงระยำตำบอนคอนกันไป

ยุติธรรมต้องเป็นหลักอันปักมั่น
เพื่อยืนยันธารธรรมชื่นฉ่ำใส
ไม่ยอมอยู่ใต้อาณัติสังกัดใคร
เป็นธงธรรมธงชัยให้แผ่นดิน

เรื่องราวทั้งหมดปรากฎชัด
ยุติธรรมปฏิบัติขัดกฎสิ้น
ไม่เกรงคำครหาเมินราคิน
ตามใบสั่งกังฉินร่วมกินเมือง

ประชาชนมองเห็นที่เป็นอยู่
จึงร่วมร้องก้องกู่ประกาศเรื่อง
ขอยุติธรรมคืนธรรมฉ่ำบรรเทือง
หยุดอยุติธรรมปล้นเปลืองประชาชน

ยุติธรรมกลับยิ่งรั้นอยุติธรรม
ยิ่งลุล้ำธรรมไร้ใฝ่ฉ้อฉล
มิคำนึงถึงว่าเสื่อมค่าตน
ยึดเอาผลประโยชน์ตัวลืมชั่วดี

ธารธรรมฉ่ำใสกลายขุ่นคลัก
สนุกนักเกลือกตมจมศักดิ์ศรี
ศรัทธามั่นเคยมากกลับไม่มี
คุณค่าแค่ขุยขี้กระพี้ไม้

แผ่นดินทอง แผ่นดินธรรม
กลายเป็นแผ่นดินต่ำหมองคล้ำไหม้
ยุติธรรมเป็นทาสจากเป็นไท
ฟ้าสีทองผ่องอำไพไม่มีแล้ว

ยุติธรรมเกลียดโกรธลงโทษทัณฑ์
บีฑาบั่นผู้ขอยุติธรรมแผ้ว
รัตนโกสินทร์ยิ่งใหญ่คงไม่แคล้ว
โอ้เมืองแก้วเป็นกาลีผีครองเมือง