โลกพลิกคว่ำคำถามความเป็นอยู่
อนาคตไม่อาจรู้อยู่จุดไหน?
เมื่อต้องสูญสิ้นหวังกำลังใจ
เราจะเสียหรือได้ในจุดนั้น?

วัยที่มุ่งที่หมายคล้ายครั่นคร้าม
ในคำถามความจริง--ยิ่งไหวหวั่น
ผ่านอดีตโดยกล้าโดยฝ่าฟัน
ปัจจุบันเติบตนยังค้นคิด

เคยเรียนรู้อยู่ยินความสิ้นหวัง
เคยที่พลั้งสั่งสอนตอนเลือกผิด
ดำและเทาเคล้าสีช่วงชีวิต
อับทางทิศจิตใจไร้ทิศทาง

เคยเรียนรู้อยู่ยังทั้งมีหวัง
แรงพลังถั่งท้นด้นเถือกถาง
มีความรักหนักแน่นเป็นแก่นกลาง
ในเนื้องานสานสร้างอย่างทระนง

หากวันหนึ่งซึ่งไกลไม่เคยเห็น
อาจกระเด็นตกหล่นจนพลัดหลง
อาจกระดอนอ่อนแอแพ้พ่ายลง
หรือยังคง? ตรงเที่ยงเพียงเท่านี้

เกิดสับสนมุมมองของตนเอง
กล้ากับเกรง เร่งรัว หัวใจถี่
ยิ่งกลัวมากยากแท้แต่ละที
ยิ่งกล้ามากยากที่คิดระวัง

ในหัวใจบอกว่าให้หน้าเดิน
ไปเผชิญ รูป-นาม ของความหวัง
ในสมองข้องคับกับตรวนตรัง
ตรึงเหนี่ยวรั้งบังคับให้รับยอม

หากชีวิตคือการเข้าหาญสู้?
ก็ทุกผู้ทุกถ้วนทั้ง อ้วน-ผอม
มีสุขสันต์ เศร้าโศก โลกทุกข์ตรอม
คอยห้อมล้อมห้อมห่มทุกเวลา

สุดท้ายคือคำตอบกรอบกว้างใหญ่
ลมหายใจ เข้า-ออก บอกเบื้องหน้า
ทุกความหวังยังมีตลอดมา
ทุกความหวังยังค่ากว่าสิ่งใด!