คนรุ่นแล้วรุ่นเล่าเข้ามาอยู่
เกิดความรู้หลากหลายได้ค้นหา
โลกาคณานับสรรพวิชา
คนค้นคว้า เป็นอารยธรรม

เมื่อเกิดมา "เวลา" อยู่คู่กับคน
ดำรงตนตามวาระจะสูงต่ำ
มีขาขึ้นขาลงเห็นเป็นประจำ
เกิดลำนำรำเต้นเล่นละคร

ไร้ทางลัดตัดหันเหใน "เวลา"
คือทิวาราตรีที่กวาดต้อน
เกิดวิชาประวัติศาสตร์ไม่ขาดตอน
การเรียนสอนสะท้อนยุคปลุกผู้คน

คนผู้มีความคิดจิตสำนึก
ตื้นเขินหรือล้ำลึกศึกเหตุผล
ณ จุดหนึ่งถึงเวลาพาผจญ
รัฐชาติ ดลบันดาลการเปลี่ยนแปลง

ยุคสมัยในอุดมคติจึงผลิออก
ดังกลีบดอกไม้บานต้านลม,แสง
หมุนเวียนวนใต้ตะวันอันร้อนแรง
สัจจะแฝงแสดงไว้ให้คนดู

คนรู้รสชาติชีวิตจึงคิดเห็น
ถ้าหากเป็นรสอร่อยไม่ถอย สู้
จึงพบรสชาติชีวิตมิตรศัตรู
อุดมการณ์อุดมกูจึงคู่กัน

ทั้งสองอุดมสมสู่คู่กับโลก
สร้างสุขโศกสืบศกนรกสวรรค์
อุดมคติผลิงามตามไม่ทัน
ต้องประจัญผจญกี่หนมา

ดวงตะวันดวงเก่าเข้ารอบใหม่
หมุนวนไปไม่รู้จบให้พบหน้า
มีฤดูต่าง ๆ อย่างมายา
มุ่งนำพา มาลีไป มอบให้เธอ

เพียงแต่ว่าลาวาไหลอยู่ในโลก
ในทุกข์โศกระเบิดให้ดู อยู่เสมอ
กิเลสราคะปะทะรัญจวนชวนให้เจอ
ชักคะเย่ออำนาจฆาตกรรม

ทั้งโลกทั้งคนปนเปเหหันเหียน
คนวนเวียนทุกข์สุขบุกกระหน่ำ
กลีบดอกไม้ยังได้บานงานประจำ
เป็นลำนำดาวโลกโชคเคราะห์เอย