๏ทุกวันอยากร่ำไห้                     ถึงนวล

ทุกค่ำคืนคอยครวญ                     เร่าร้อง

ทุกสายบ่ายรัญจวน                      หวนพร่ำ

ทุกข์ถั่งโถมโหมจ้อง                    มิแคล้วลับหาย

๏กายจากมารับใช้                        ทรราช

มีเกียรติยศองอาจ                        ปลาบปลื้ม

ทรัพย์สินมิเคยขาด                       สะพรั่ง

ยังหวั่นอกรกครื้ม                         สะท้านสะเทือน

๏เดือนดาวตกต่ำต้อย                    เคียงดิน

คราวรุ่งโผผกผิน                          แผ่จ้า

ดมดอมกลิ่นกลืนกิน                      เขาอื่น

ขมขื่นปวดเจ็บล้า                         ทดท้อระทม

๏ทับถมความผิดเพี้ยน                   มากมาย

เก็บกกเกยทอดกาย                      ต่ำช้า

ถูกเป็นผิดเรียงราย                       เห็นอยู่

ผิดว่าถูกหาญกล้า                        ช่างร้ายเหลือทน

๏หลากฝนอยากทอดทิ้ง                ทรราช

หากแต่มิสามารถ                         หลีกลี้

ยามหลับตื่นผวาหวาด                   ไหวหวั่น

แบกบาปกรรมหนนี้                      ชดใช้มิไหว๛