หนวดเคราครึ้มดกคล้ำตาก่ำแดง
นอนตะแคงแรงหมดจนถดถอย
ข้างถนนคนเดินหมื่น พัน ร้อย
ต่างทยอยเดินผ่านชายคนนั้น

หลายขวบปีชีวิตท่ามมิดมืด
ยึดขึงพืดตนเองด้วยเพลงฝัน
ร้องบรรเลงเพลงหวัง หวังฝ่าฟัน
แต่โลกกลับหลังหันสั่นสะเทือน

สั่นสะเทือนเปื้อนมาน้ำตาหยาด
จิบรสชาติฝาดขมหาใครเหมือน
ความทรงจำเคว้งคว้างช่างลางเลือน
ร่วงกล่นเกลื่อน เลื่อนลอยในแววตา

บ่ายที่แดดแผดจัดร้อนอบอ้าว
เขามุ่งก้าวเท้านำไปข้างหน้า
แต่แล้วก็ต้องพลัดพรากพบจากลา
ของที่มือถูกคว้าถูกคร่าไป

ถูกวิ่งราวยาวนานเกินแจ้งความ
แค่ความฝันอันแสนงาม ใครถามไถ่ ?
มิมีใครเข้าช่วยด้วยห่วงใย
มีแต่ซ้ำช้ำใจไร้ข้อแม้

ฝันที่จะเล่นดนตรีประทังชีพ
ขาเล็กลีบข้างซ้ายนั้นนั่นคือแผล
ไร้ผู้คนสนใจไร้ใครแคร์
ชีวิตจึงมิเปลี่ยนแปรเป็นแง่งาม

ฝันที่ถูกวิ่งราวใช่ข่าวใหญ่
เพราะหลายใครก็โดนไร้คำถาม
แต่จะมีคนมากมายมาประนาม
ว่าโง่งั่งต่ำทรามสมควรคิด

ชายผู้ถูกวิ่งราวกระชากฝัน
มิเคยเอ่ยเผยจำนรรจ์ว่าใครผิด
แต่เขาบอกโลกนี้ช่างมืดมิด
ฝันเพียงแค่กระจิริดยังวิ่งราว