คนถือปืนกลายเป็นพระเจ้า
ใส่บาตรเช้าด้วยเลือดพิราบ
รัฐประหารคือการล้างบาป
เสรีภาพคือมารศาสนา

พระไตรปิฎกไม่เคยกล่าวไว้
เหตุใดพิราบจึงถูกไล่ล่า
ปล่อยเหยี่ยวร้ายสยายปีกเต็มฟ้า
ทหารราชาถือปืนนำไป

สาปให้เราเป็นก้อนหินเสียเถิด, ท่านผู้นำ
ท่องมนต์ดำห้ามสายน้ำมิให้เคลื่อนไหว
ย้ายดวงตะวันไปซุกซ่อนในถ้ำเถื่อนไกล
เสกให้ปลาบินได้...หาญท้าทายเด็ดปีกนก

เปลี่ยนดวงดาวให้เปล่งแสงตอนกลางวัน
เปลี่ยนพงศาวดารให้อาทิตย์ขึ้นทางตะวันตก
เปลี่ยนตำราเรียนให้บรรพบุรุษของเราคือคางคก
ผลิตซ้ำในชาดก...อีกสักหกร้อยเล่มเกวียน

สาปให้เราเป็นก้อนหินเสียเถิด, ท่านนายพล
หาไม่, ประวัติศาสตร์ของประชาชนมิอาจหยุดเขียน
เสียงป่าวร้องของผู้ทุกข์ทนยังวนเวียน
สามนิ้วจักถูกชูขึ้นกราบเรียน...ด้วยความ(ไม่)เคารพ

(เสียงป่าวร้องของผู้ทุกข์ทนยังวนเวียน
สามนิ้วจักชูขึ้นกราบเรียนจากห้องใจ)

แปดสิบหกปีกิ่งก้านใบไม่ปรากฏ
รถถังบดเบียดขย้ำระส่ำระสาย
แสงดาวเหนือยามรุ่งสางไม่พร่างพราย
ประชาธิปไตยยังไกลห่างร้างลำเค็ญ

ท่านหวาดกลัวอนาคตใช่หรือไม่
จึงถอยหลังร่นไปใกล้ยุคเข็ญ
ปากคืนความสุขทั้งเช้าสายบ่ายเพล
มือถือปืนสาดตระเวนทั้งวันคืน

เมื่อดวงใจไม่อาจทน
การพุ่งเข้าชนจึงเริ่มขึ้น
เมื่อความฝันใฝ่ใหญ่กว่าปืน
กลางคืนจึงสว่างกว่ากลางวัน

(เมื่อความฝันใฝ่ใหญ่กว่าปืน
แสงดาวดื่นจึงสว่างกลางใจคน)

เมื่อดวงใจเราลุกขึ้นยืน
การลุกตื่นอีกครั้งกำลังเริ่มต้น
บ่าไหล่เบียดเสียดท้าทวงค่าคน
การต่อสู้จักเริ่มต้นอีกหนแล้ว!!!

หมายเหตุ: อ่านที่ ลานปรีดี ม.ธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ ในงาน 86 ปี 2475