หลังจากที่รุจน์ โกมลบุตร เขียนชวนผู้คน "ไปเที่ยวม็อบกันไหม ?" ในคอลัมน์ "ศาลาสี่มุม" ก็ตามมาด้วยงานเขียน ชวนไปม็อบภาค2 โดย ทรงยศ แววหงส์

00000

29 มีนาคม 2549

อาจารย์รุจน์ครับ

เมื่อคราวที่อาจารย์ชวนผมไปม็อบนั้น (ผมอยู่ในจดหมายลูกโซ่ด้วย เลยถือว่าอาจารย์ชวนผมเหมือนกัน) ผมได้อาศัยลายแทงที่อาจารย์ให้ไว้ในจดหมาย เดินทางเข้าไปในม็อบ ก็สะดวกสบายทุกประการ ยกเว้นครั้งหลัง ๆ ที่คนมาจนล้นหลาม ผมเลยไปปักหลักเอาแถวด้านที่ต่อกับงานกาชาด ก็สะดวกสบายดี

ความจริงนึกจะเขียนมาถึงอาจารย์เร็วกว่านี้เพื่อเติมลายแทงของอาจารย์ว่ายังขาดข้อมูลเกี่ยวกับอาหารการกินอยู่ ผมพบว่าในม็อบมีอาหารการกินอยู่อุดมสมบูรณ์ ลูกชิ้นปิ้ง ข้าวจี่ ข้าวโพดต้มก็อร่อยมาก ๆ ที่ชอบที่สุดก็คือกาแฟกู้ชาติถ้วยละ 10 บาทเท่านั้น หวานมันทั้งรสชาติของกาแฟและทั้งจากอรรถรสของการสนทนากับคนขายที่ช่างจำนรรจา

ความจริงในม็อบยังมีของกินอีกมาก ราคาย่อมเยา รสชาติพอกินได้ ที่มาบริการฟรีก็มีไม่น้อย แต่ที่หากินไม่ได้เลยก็เห็นจะเป็นน้ำใบบัวบก ผมเข้าใจว่าตอนนี้กำลังขาดตลาด โดยเฉพาะในเขตพื้นที่ภาคเหนือของประเทศ

เมื่อม็อบเขาจะย้ายไปแถวย่านสยาม ใครหลายคนบอกว่าจะเกิดความไม่สะดวก ซึ่งก็คงจะจริงครับ ในหนังสือพิมพ์เมื่อวันก่อนเห็นคนเดินกันเต็มเมืองลอส แองเจลลิส เพราะเขาประท้วงรัฐบาลเรื่องเกี่ยวกับมาตรการแรงงาน อันนั้นก็คงจะไม่สะดวก

ส่วนหนังสือพิมพ์เมื่อเช้าก็เห็นภาพคนฝรั่งเศสนั่งอ่านหนังสือพิมพ์เพื่อรอรถไฟซึ่งพนักงานไปประท้วงกันเรื่องค่าแรง นั่นก็คงจะไม่สะดวกอีก

ผมเข้าใจว่าการชุมนุมกับความไม่สะดวกคงเป็นของคู่กันเพราะหากแต่ละคนต่างแยกย้ายกันชุมนุมอยู่ตามบ้านของตัวเอง นั่งกินเบียร์แกล้มถั่วแล้วบ่นไป แม้ว จ๊กมกแกคงทำตลกหน้าตายของแกไปได้เรื่อย ๆ

การชุมนุมซึ่งอาจก่อให้เกิดความไม่สะดวกบ้างนี้คงจะต้องประเมินเอาว่าความไม่สะดวกบ้างในตอนนี้กับความไม่สะดวกในชีวิตอย่างสาหัสสากรรจ์ระยะยาวหากแม้ว จ๊กมกยังอยู่ เราจะเลือกอะไร เข้าทำนองฆ่าควายอย่าเสียดายเกลือกระมัง

แต่ถ้าจะว่ากันไปแล้วการไปม็อบแถวสยามนี่น่าจะดีเป็นอย่างยิ่งนะครับ เพราะไปได้ทั้งรถลอยฟ้า ทั้งรถใต้ดิน เรามีทางเลือกจอดรถราเราเอาไว้ตรงไหนก็ตามที่อยู่ใกล้กับสถานีรถ 2 ชนิดนี้ แล้วเดินทางต่อเข้าไปถึงใจกลางม็อบได้โดยสะดวก ผมวางแผนว่าจะนั่งรถไฟฟ้าไปแถวสีลมเพื่อไปเยี่ยมคุณพิมพ์พรที่ซอยละลายทรัพย์ก่อน อยากให้เธอสำแดงให้ดูว่าเสียงเธอจะดังแค่ไหน (ชอบจังที่ได้เห็นหน้าสุดเจื่อนของคุณจักรภพเบอร์ 2 แต่เดิมผมก็ชอบเธออยู่บ้าง แต่พอมาเดินจ๋อง ๆ ตามแม้วก็รู้สึกว่าเธอน่าจะรักศักดิ์ศรีของเธอมากกว่านี้ เมื่อวันก่อน ผมเข้าใจว่าเสียงของคุณพิมพ์พรคงจะก้องกังวานทะลุทะลวงเข้าไปสะท้อนอยู่ในอกทั้งของคุณทักษิณและคุณจักรภพ เผลอ ๆ คุณจักรภพอาจจะเจ็บกว่าเพราะคุณทักษิณก็คงจะปรามาสเจ้าของพื้นที่อย่างคุณจักรภพที่อ่อนหัดและเตรียมการมาไม่ดีพอ อีกทั้งคุณจักรภพและคุณทักษิณก็คงจะตระหนักว่า อาณาจักรที่ไม่เคยเห็นขอบเขตของตนนั้น บัดนี้ได้หดตัวเล็กลง และหลายพื้นที่ในสาธารณะนั้นก็ล่อแหลมเป็นอย่างยิ่ง

หนังสือพิมพ์รายงานว่าวันถัดมาคุณทักษิณไปกินข้าวซอยเนื้อที่ฟ้าฮ่าม เชียงใหม่ น่าประหลาดที่ไม่มีทั้งเสียงเชียร์ ไม่มีดอกไม้ ไม่มีคนมาขอลายเซ็นและถ่ายรูปด้วย คุณทักษิณคงจะตระหนักว่าความเงียบที่ไร้เสียงเชียร์นั้น มันสงัดเพียงใด)

เอาล่ะ ผมเข้าซอยไปเสียไกล ขอกลับมาที่สยามใหม่นะครับ หลังจากแวะที่ซอยละลายทรัพย์แล้ว ผมก็จะนั่งรถไฟฟ้าต่อมาลงที่สยามเพื่อเข้าสู่ม็อบ

ผมตั้งใจว่าจะไปถ่ายรูป ถ่ายวีดีโอ เก็บเอกสาร เพราะผมคิดว่าการชุมนุมอันยืดยาวนี้ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของหน้าประวัติศาสตร์ไทยไปแล้ว รายละเอียดของอารมณ์ ความรู้สึก และความคิดสร้างสรรค์ในรูปแบบต่าง ๆ นั้นมีอย่างเหลือคณานับ และควรที่จะได้รับการบันทึกเอาไว้ หากอาจารย์รุจน์และเพื่อนพ้อง จะช่วยกันเก็บหลักฐานต่าง ๆ เหล่านี้ มอบให้กับหอจดหมายเหตุธรรมศาสตร์ (ซึ่งเก็บหลักฐานต่าง ๆ ของเหตุการณ์ 14 ตุลา 6 ตุลาและพฤษภา ปี '35) ก็จะเป็นพระคุณยิ่งครับ

อ้อ ลืมบอกไปอีกอย่างหนึ่งว่า ความสนุกในการไปม็อบก็คือการได้ไปพบเพื่อน ๆ ทั้งเก่าและใหม่ โดยเฉพาะบางคนซึ่งหายหน้าจากกันไปตั้งเกือบครึ่งค่อนชีวิต

เวลานึกว่าจะไปม็อบโดย underground มันครึ้มใจดีนะครับ เพราะความหมายของมันในภาษาฝรั่ง ก็บอกอยู่แล้วว่า "จะเล่นใต้ดิน"

ทรงยศ แววหงษ์