เรื่องโดย รุ้งรวี ศิริธรรมไพบูลย์

 

"เธอจะไปไหนเหรอ แต่งตัวซะสวยเชียว มีเดทเหรอ" เพื่อนร่วมห้องเอ่ยปากทักดิฉันในตอนเย็นของวันอาทิตย์

 

"เปล่า ฉันจะไปม็อบสนามหลวง" ดิฉันตอบขณะกำลังปัดแก้มด้วยบรัชออนสีชมพูอ่อนลงบนแก้ม

 

"หา เธอจะไปม็อบชุดนี้นี่นะ" เพื่อนสาวพูดพลางส่งสายตาเหยียดหยามมายังเดรสสีดำสุดหรูของดิฉัน

 

"ใช่น่ะสิ ทำไมเหรอ ไปม็อบแต่ขอแต่งสวยไม่ได้หรือไง"

 

ก่อนหน้านี้ เป็นที่เข้าใจกันเองว่า จินตนาการของผู้คนเกี่ยวกับม็อบ (หรือคนไปม็อบ) มักจะจำกัดอยู่ที่ชาวบ้านร้านตลาด ที่เดือดร้อน (จากอะไรก็แล้วแต่) หอบผ้าหอบผ่อนมาปักหลักหน้าทำเนียบ ปะปนไปด้วยเอ็นจีโอที่อยู่ร่วมหลับนอนต่อสู้กับชาวบ้านและทำตัวกลมกลืนกันเปี๊ยบ ทั้งเสื้อผ้าหน้าผม ที่ดูยังไง๊ ยังไงก็ชาวบ๊าน…ชาวบ้าน (อันนี้ไม่ได้กระแทกแดกดันใครนะคะ) ภาพเสนอของม็อบจึงมีเพียงภาพเดียวไม่ว่าจะกี่สิบปีผ่านไป โดยเฉพาะเรื่องการแต่งกาย มีดูเหมือนว่าจะมีการวางกฏเกณฑ์ไว้โดยความไม่ตั้งใจว่า การมาม็อบ หรือการเข้าร่วมม็อบจะต้องปฏิบัติตัวดังนี้

·         ห้ามแต่งหน้าเด็ดขาด เพราะการแต่งหน้าจะทำให้ดูไม่ฉลาด ไม่เป็นเอ็นจีโอ มิหนำซ้ำการแต่งหน้ายังสามารถโยงใยไปถึงโลกแห่งทุนนิยมของบริษัทยักษ์ใหญ่ที่คอยป้อนรหัสความสวยให้แก่หญิงสาวในสังคมให้วิ่งไล่ล่าตามเทรนด์ ซึ่งก็แน่ละว่า ต้องควักตังค์ในกระเป๋าเป็นค่าตอบแทนความสวย

·         ต้องแต่งตัวให้เป็นเอ็นจีโอเข้าไว้ กฎของการแต่งตัวแบบเอ็นจีโอมีอยู่ว่า ควรจะใส่เสื้อยืดสกรีนคำพูดเก๋ๆ จำพวกอนุรักษ์สัตว์ป่า (ยกเว้นสัตว์จำพวก เหี้ย อีแร้ง จิ้งเหลน ฯลฯ ไม่ต้องไปอนุรักษ์มัน) ด่าทุนนิยม โลกาภิวัฒน์อะไรเทือกนั้น หรืออาจจะเป็นผ้าฝ้ายทอมือที่ซื้อมาจากโครงการของกลุ่มแม่บ้านในหมู่บ้านอันแร้นแค้น หากหาไม่ได้ เป็นเสื้อผ้าฝ้ายที่ซื้อจากงาน OTOP ก็พอกล้อมแกล้มใช้แทนได้อยู่

·         ส่วนกางเกงควรจะเป็นกางเกงยีนส์ตัวเก่ง ทางที่ดีควรเป็นมือสองเก่าๆ ซีดๆ หน่อย อย่าใส่ยี่ห้อหรูเชียว แบบพื้นๆ อย่าง Levi, Lee, Wrangler ฯลฯ พอให้อภัยได้

 

แต่นั่นเป็นเพียงมายาคติของม็อบในจินตภาพอันเก่าเก็บ ในยุคหลังสมัยใหม่ ทุกอย่างล้วนแปรเปลี่ยนจนไม่มีอะไรจริงแท้แน่นอน หรือสามารถเรียกได้ว่าเป็นหนึ่งเดียวอันจริงแท้ ม็อบ (ในความหมายที่กินรวมทุกอย่างทั้งลักษณะท่าทาง การแต่งตัว ขบวน การรวมกลุ่ม ฯลฯ) ก็เช่นเดียวกัน เมื่อโลกแห่งทุนและโลกแห่งอุดมการณ์กันมาจุมพิตกันอย่างไม่มีทางเลือก จึงเกิดม็อบในแบบที่ เปรี้ยว เท่ เก๋ เริ่ด ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ หากไม่เชื่อ เราจะพาคุณไปสำรวจด้วยกันว่าม็อบปี 2006 รวมเอาความหลากหลายมากมายเข้าในในอุดมการณ์เดียว คือ

            ท้ากกก….สิน ออกไป!

 

 

หนุ่มสาวสองคนนี้ สมควรได้รับรางวัลครีเอทีฟเสื้อผ้าแห่งปี กับการแต่งกายแนวมินิมัลลิสต์ เล็กน้อยแต่เก๋ไก๋ ด้วยเสื้อเสว็ตเตอร์สีขาวเรียบๆ ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ในเมื่อมาถึงม็อบสนามหลวงหลวงแล้ว หากไม่แสดงจุดยืนทางการเมืองสักหน่อย เดี๋ยวจะถูกคนอื่นเขาดูแคลนได้ หนุ่มหล่อคนนี้จึงเอาแผ่นสติ๊กเกอร์สีแดงสด ลอกติดที่แผ่นหลังทำให้เสื้อเสว็ตเตอร์สีขาวธรรมดา พื้นๆ ดูเก๋ไก๋ขึ้นมาทันที ส่วนคุณน้องผู้หญิงก็พอกล้อมแกล้มได้ แต่จะให้ดีกว่านี้ควรจะย้ายแผ่นสติ๊กเกอร์จากข้างหลังไปอยู่ข้างหน้าดีว่าไหมคะ รับรอง เริ่ด!

 

ป.ล. สาเหตุที่ต้องถ่ายจากด้านหลัง นอกจากต้องการให้เห็นความครีเอทของการติดแผ่นสติ๊กเกอร์แล้ว เหตุอีกประการหนึ่งคือ ทั้งสองคนขอร้องว่า กรุณาอย่าถ่ายให้เห็นหน้า เพราะทั้งสองเป็นกิ๊กกันค่ะ หนีแฟนมา

 

 

 

ใครบอกว่าเด็กแนว เด็กแว้น เด็กเทสต์ สร้างแต่ปัญหา หนุ่มสาวสองคนนี้ทำให้เห็นแล้วว่า นอกจากการขี่มอเตอร์ไซต์ที่ทำให้ชาวบ้านชาวเมืองเขาก่นด่ากัน เขาและเธอก็มีจิตสำนึกทางการเมืองไม่แพ้คนอื่นๆ เมื่อรู้เรื่องการชุมนุมจากทีวี เด็กหนุ่มรูปหล่อก็ควบมอเตอร์ไซต์ไปรับหญิงสาวที่บ้านทันที เพื่อเข้าร่วมการประท้วง ณ ท้องสนามหลวง แต่เธอและเขาก็ยังไม่ทิ้งลายเด็กแนว ด้วยการแต่งตัวที่บ่งบอกเอกลักษณ์ และเปรี้ยว ซ่า โดดเด้งออกจากคนอื่นๆ ที่มาชุมนุมอย่าเห็นได้ชัด สาวน้อยของเราเลือกสายเดี่ยวสีดำสุดเซ็กซี่ กับกางเกงยีนส์ขาสั้นจุ๊ด พิมพ์ลายที่กำลังฮิปอยู่ในขณะนี้ และรองเท้าแตะแน๊ว...แนว ดูเผินๆ นึกว่าเธอเพิ่งกลับมารัชดาซอยสี่ด้วยซ้ำไป ส่วนพ่อหนุ่มรูปหล่อคนที่ยืนข้างๆ ก็มาแนวฮิปฮอปบอย กับเสื้อยืดตัวใหญ่โคร่งยี่ห้อ Body Glove (ยี่ห้อต้องปรับปรุงหน่อยนะคะ เพราะมันเอ้าต์ไปแล้ว) และกางเกงยีนส์ตัวใหญ่ใส่หลุดก้น

            อุ๊ย! รักชาติแบบแนวๆ

 

 

 

 

คู่รักคู่นี้ก็เช่นเดียวกัน เกี่ยวก้อยกันมาจากยโสธร มีดีกรีเป็นถึงดีเจเชียวนา อย่าดูถูกไป ถึงแม้ว่าเสื้อผ้าจะเข้าคอนเซ็ปต์การประท้วงมากไปหน่อยก็ตาม แต่ทั้งสองก็ตั้งใจครีเอทสุดฤทธิ์ มาดูที่ผ่ายหญิงกันก่อน เธอเลือกเสื้อแขนกุด (โชว์แขนกำยำสมกับเป็นลุกอีสานเสียจริง) สีเหลืองอ๋อย ดูเทรนดี้นิดๆ พร้อมทั้งผ้าพันคอ ผ้ารัดข้อมือ และผ้าโพกหัวสีเหลืองอ๋อยเหมือนกันทั้งหมด ออกแนวเยอะแยะแต่คุมโทนได้ดี ส่วนฝ่ายชายก็เลือกตัดสีเหลืองของแฟนสาวด้วยเสื้อยืดพิมพ์ลายเก๋ก็สีขาว แอบเก๋ด้วยผ้าพันคอและผ้าโพกหัวสีเหลืองแลดูเข้ากันกับแฟน

            อย่างนี้สิ เขาถึงเรียกว่าด้วยรักและอุดมการณ์

 

ป.ล. เธอและเขาบอกว่า เสื้อผ้าทั้งหมดที่ใส่ หาซื้อได้รอบๆ สนามหลวงนี่เอง จากพวกพ่อค้าหัวใสที่แปรอุดมการณ์เป็นทุน เหมือนใครหว่า ฮิๆๆ

 

 

 

ใครบอกว่าหนุ่มหล่อสาวสวยวัยนักศึกษาต้องไปเดินแต่สยามเท่านั้น เดี๋ยวนี้สนามหลวงฮิปกว่าย่ะ จะบอกให้ สังเกตได้จากม็อบครั้งนี้ล้วนเต็มไปด้วยนักศึกษาหนุ่มหน้าหล่อนักศึกษาสาวหน้าใส เดินขวักไขว่เต็มไปหมด ส่วนคู่นี้ก็เช่นเดียวกัน ทั้งคู่ดั้นด้นมาจากมหาวิทยาลัยหอการค้า เพื่อมาร่วมชุมนุมครั้งนี้โดยเฉพาะ ส่วนเรื่องแต่งกายเขาทั้งสองบอกว่า ก็แต่งตามปกติ แฟชั่นวัยรุ่นทั่วไป เป็นเสื้อยืดกางเกงยีนส์ แต่เลือกตัวที่เก๋ๆ หน่อย เพิ่มสร้อยห้อยคอเก๋ๆ เข้าไปอีกคนละเส้นตามเทรนด์นิยม ฝ่ายหญิงเลือกสวมหมวกสีเหลือให้ดูฮิปเข้าไปอีก ส่วยฝ่ายชายก็มีผ่าพันคอและผ้าโพกหัวเพิ่มความเข้มยิ่งกว่าลูกเสือสามัญ

 

 

สาวคนนี้ เธอเป็นหญิงสาวสุดแสนจะเรียบร้อย ตามคอนเซ็ปต์อาชีพพยาบาลของเธอ การแต่งตัวก็เลยเป็นแนวเรียบๆ เสื้อยืดกางเกงผ้าธรรรมดาไม่ได้โดดเด่นอะไร แต่ที่โดดเด้งเตะตาใครต่อใคร ก็เห็นจะเป็นหมวกใบเก๋บนศรีษะของเธอนี่แหละ ลำพังแค่หมวกใบเดียวก็งั้นๆ ใบละไม่น่าจะเกินห้าสิบบาท แต่เธอก็รู้จักเพิ่มมูลค่า เก่งกล้างานฝีมือยิ่งกว่ามาธาร์ สจ๊วตเสียอีก ด้วยการนำเข็มกลัดรณรงค์ไล่ทักษิณ ที่มีหน้าเหลี่ยม (จัด) ของท่านนายกฯ เป็นโลโก้มาติดรอบหมวกเต็มไปหมด เก๋กว่าใครๆ เชียว ส่วนสาเหตุที่เธอหันข้างให้เราถ่ายรูป ไม่ใช่เพราะว่าเธอขี้ริ้วขี้เหร่อะไร เพียงแค่เธอกระซิบอกช่างกล้องของเราว่า

            "ขอไม่เห็นหน้านะคะ หนีที่บ้านมาประท้วงค่ะ เดี๋ยวถูกจับได้"

 

 

 

 

น้องสองคนนี้ ดูดีๆ จะเห็นได้ว่าหน้าเหมือนกันเปี๊ยบ อ้าว ก็จะไม่ให้เหมือนกันได้อย่างไร ก็เล่นคลานตามกันออกมาจากท้องแม่ห่างกันไม่กี่นาทีเอง แฝดหนุ่มน้อยสองคนนึ้ติดสอยห้อยตามคุณคุณพ่อมาร่วมประท้วงด้วย แต่งตัวก็ตามมีตามเกิด อุปกรณ์ก็หาได้ง่ายทั่วไป เพราะใครๆ ก็ได้ฟรีทั่วทั้งงาน แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นความผิดอะไร ก็น้องยังเด็กยังเล็ก เพียงแค่มีจิตสำนึกทางการเมืองมาร่วมเดนขบวนก็เก๋ไม่เบาแล้ว แต่ที่สะดุดก็คือ ความเป็นแฝดกับเสื้อดำหมวกเหลืองที่เดินกอดคอกันไปทั่วงาน เรียกได้ว่าแฝดร่วมอุดมการณ์จริงๆ

 

 

 

 

น้องคนนี้สิเริ่ด เก๋ไก๋ ด้วยสไตล์การแต่งตัวแบบฮิปฮอป เสื้อยืดตัวเก่งใหญ่ยักษ์ กางเกงขาสั้นตัวโคร่ง กับรองเท้ากีฬาสุดเก๋ ไม่เพียงแค่นั้น คุณน้องยังสร้างจุดเด่น ให้ผู้คนได้แตกตื่นทั่วทั้งสนามหลวง นึกว่าเป็นกลุ่มโจรติดอาวุธมาจากที่ไหน ด้วยการนำผ้าพันคอมาปิดหน้า พร้อมโพกหัวอักหนึ่งผืน ใครๆ เห็นก็พากันเหลียวหลังนึกว่าคุณน้องจะมาวางระเบิดเสียอีก

            สงสัยหน้าคงไม่หล่อ เลยต้องปิดเอาไว้

 

 

 

 

 

นี่สิลูกผู้ชายตัวจริง อุ๊ย! ไม่ได้โฆษณาให้เครื่องดื่มชูกำลังยี่ห้อหนึ่งนะคะ เพียงแค่กำลังพูดถึงกลุ่มชายฉกรรจ์หน้าตาโหดเหี้ยมกลุ่มนี้ต่างหาก พวกเขาเรียกตัวเองว่ากลุ่ม "ฮิปปี้ กู้ชาติ" เก๋ไก๋ซะไม่มี นอกจากการแต่งตัวที่พวกเขาคิดไปเองว่าฮิปปี้แล้ว (ซึ่งตามจริงมันน่าจะเป็นฮิปฮิปมากกว่านะ) พวกเขาทั้งหลายล้วนเป็นสาวกของความเป็นฮิปปี้ ของเหล่าบุปฝาชนในยุค"80s กลุ่มคนที่ถือได้ว่าเป็นขบถทางสังคม แต่เป็นขบถเพื่อเรียกร้องสันติภาพแก่โลก และสำหรับกลุ่มฮิปปี้กู้ชาติกลุ่มนี้ ก็ดำเนินรอยตามบรรพบุรุษฮิปปี้ ด้วยการออกมากู้ชาติ กับแผ่นป้ายเนื้อหาสุดแสบที่พวกเขาถือวิ่งว่อนไปทั่วงาน ถึงแม้คอนเซ็ปต์การแต่งตัวจะผิดไปหน่อย ก็สมควรให้อภัย

 

 

 

 

 

 

สำหรับรูปนี้ ขอให้สังเกตหญิงสาวคนกลางให้ดีๆ แรกเห็น นึกว่าเธอเป็นไฮโซฯ มาผิดงาน หรือไม่ก็เป็นเจ้าทางเหนือเสด็จ ด้วยเพราะการแต่งตัวที่โดดเด่นและสุดแสนไอโซ้...ไฮโซ ของเธอ เธอสวมเสื้อแขนกุดสีขาวกับกางเกงผ้าลินินสีเหลืองนวล ขับความเด่นของผิวนวลเนียนของเธอยามต้องไฟให้เปล่งปลั่งเสียยิ่งกระไร ไม่เพียงแค่นั้น เธอยังเพิ่มความไฮโซฯ ด้วยผ้าพันคอผ้าแพรไหมสีดำละเลื่อม ไม่ว่าจะมองมุมไหน ก็ไฮโซ้ไฮโซ ส่วนสาเหตุที่ต้องถ่ายจากด้านหลังนั้น ด้วยเพราะว่าเธอเป็นคนขอร้อง เนื่องจากไม่อยากเปิดเผยหน้าตา แต่ไม่ใช่เพราะกลัวแวดวงไฮโซจะจำได้หรอกนะ แต่เธอกลัวว่าลูกศิษย์ที่มหาวิทยาลัยที่เธอสอนอยู่จะจำได้ต่างหาก

 

 

 

 

 

อันนี้คงไม่ต้องบรรยายนะคะ