ความปั่นป่วนทางการเมืองและเศรษฐกิจ

ก่อให้เกิดปัญหาด้านสาธารณสุขในซิมบับเว

(ที่บ่อน้ำนอกเมืองหลวงฮาราเร ผู้หญิงชาวซิมบับเวต้องเข้าแถวตักน้ำ

ในเขตเมืองที่มีประชากรหนาแน่น

ชาวซิมบับเวกำลังเผชิญปัญหาการขาดแคลนน้ำอย่างรุนแรง)

ปัญหาการว่างงาน เงินเฟ้ออย่างรุนแรง การขาดแคลนอาหาร และความไร้เสถียรภาพทางการเมือง ทำให้ชาวซิมบับเวถึงราว 3 ล้านคนจากประชากร 12 ล้านคน ต้องอพยพหนีเข้าไปในประเทศข้างเคียง

ระบบสาธารณสุขแห่งชาติที่เคยแข็งแกร่งที่สุดประเทศหนึ่งในภูมิภาคแอฟริกาใต้ บัดนี้กลับพังทลายลงภายใต้น้ำหนักที่เกิดจากความปั่นป่วนทางการเมืองและเศรษฐกิจ มีชาวซิมบับเวถึงราว 1.8 ล้านคนที่ติดเชื้อเอชไอวี/เอดส์ มีผู้เสียชีวิตเฉลี่ย 3,000 รายต่อสัปดาห์

องค์กรหมอไร้พรมแดนให้ความช่วยเหลือทางการแพทย์แก่ประชาชน 33,000 คนที่ติดเชื้อเอดส์ แต่องค์กรต้องประสบปัญหาขาดแคลนบุคลากรที่มีความเชี่ยวชาญทางการแพทย์ อีกทั้งรัฐบาลยังสร้างเงื่อนไขจำกัดการทำงานขององค์กรต่างประเทศด้วย

นอกจากโรคเอดส์ ขณะนี้ชาวซิมบับเวกำลังเผชิญปัญหาขาดแคลนน้ำ มีการแพร่ระบาดของโรคท้องร่วงในเมืองหลวงฮาราเรและเมืองบูลาวาโย การหนีออกนอกประเทศก็เหมือนหนีเสือปะจระเข้ เพราะมีรายงานว่าผู้ลี้ภัยถูกทำร้ายและข่มขืนตามชายแดนที่ติดกับประเทศแอฟริกาใต้

อาหารสำเร็จรูปโภชนาการสูงกับการบรรเทาภาวะทุโภชนาการในเด็กเล็ก

(แม่กำลังป้อนอาหารสำเร็จรูปยี่ห้อ Plumpy'Doz

ที่ศูนย์โภชนาการขององค์กรหมอไร้พรมแดนในเมืองมาราดี ประเทศไนเจอร์)

ปัญหาทุโภชนาการในเด็กเล็กเข้าขั้นร้ายแรงในทวีปแอฟริกาและเอเชียใต้ ทำให้มีเด็กอายุต่ำกว่า 5 ขวบ ถึง 5 ล้านคน เสียชีวิตทุกๆ ปี

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีการพัฒนาโครงการอาหารสำเร็จรูปโภชนาการสูงที่สามารถช่วยชีวิตเด็กไว้ได้ ผลิตภัณฑ์อาหารประเภทนี้อยู่ในรูปของแป้งเหลวข้น ทำจากนมและถั่ว พร้อมด้วยวิตามินและสารอาหารต่างๆ ที่จำเป็นต่อการฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว อาหารสำเร็จรูปพวกนี้ไม่ต้องแช่ตู้เย็น ไม่ต้องปรุงเพิ่ม สามารถแจกจ่ายให้นำกลับไปรับประทานที่บ้านได้ เพียงแต่เด็กที่มีปัญหาทุโภชนาการขั้นร้ายแรงจำนวนน้อยนิดเท่านั้นที่สามารถเข้าถึงอาหารดังกล่าว

เมื่อปีที่แล้ว ในประเทศไนเจอร์ องค์กรหมอไร้พรมแดนริเริ่มโครงการใช้อาหารสำเร็จรูปนี้ เพื่อช่วยป้องกันเด็ก 62,000 คน จากภาวะทุโภชนาการระหว่างช่วงฤดูกาลที่อาหารขาดแคลน

สภาพการณ์เลวร้ายลงในภาคตะวันออกของสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก

(หญิงพลัดถิ่นคนหนึ่งเพิ่งฟื้นจากการตัดแขนในโรงพยาบาลขององค์กรหมอไร้พรมแดนที่เขตคิวูเหนือ)

ข่าวพาดหัวเกี่ยวกับสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโกใน ค.ศ. 2007 ไม่ค่อยให้ความสนใจวิกฤตการณ์ด้านมนุษยธรรมที่เขตคิวูเหนือในภาคตะวันออกของประเทศ มีการสู้รบระหว่างกลุ่มติดอาวุธต่างๆ ดำเนินต่อไปอย่างไม่หยุดยั้งในภูมิภาคนี้

ประชาชนหลายแสนคนต้องทิ้งบ้านเรือนหลบหนี มีจำนวนมากที่พลัดถิ่นฐานมาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง ผู้อพยพมักต้องเข้าไปหลบซ่อนในป่า ขาดแคลนอาหาร และตกเป็นเป้าโจมตีจากกองกำลังติดอาวุธหลายกลุ่ม ผู้หลบหนีเหล่านี้ต้องเผชิญกับโรคภัยไข้เจ็บ ทั้งภาวะทุโภชนาการ มาลาเรีย โรคทางเดินหายใจ และโรคแทรกซ้อนจากการคลอดบุตร รวมทั้งมีอหิวาตกโรคแพร่ระบาดด้วย

องค์กรหมอไร้พรมแดนพยายามเข้าไปให้ความช่วยเหลือด้านการแพทย์ แต่การสู้รบทำให้ผู้ปฏิบัติงานไม่สามารถเข้าถึงประชาชน มีพื้นที่จำนวนมากที่เข้าไปไม่ได้ เพราะถนนหลายสายถูกตัดขาด

ท่ามกลางความขัดแย้งทางอาวุธในคองโก เรื่องที่น่าสะเทือนใจคือความรุนแรงทางเพศที่สูงมากขึ้นอย่างน่าตกใจ ในเขตคิวูเหนือ เพียงช่วงระหว่างเดือนมกราคม-ตุลาคม ค.ศ. 2007 องค์กรหมอไร้พรมแดนต้องดูแลรักษาเหยื่อความรุนแรงทางเพศถึง 2,375 ราย นอกจากนี้ ยังมีโรคระบาดจากเชื้ออีโบลาแพร่กระจายในเขตกาไซตะวันตกที่ตั้งอยู่ทางภาคใต้ของประเทศด้วย

ความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมถูกจำกัดในพม่า

(พ่อพาลูกชายมารอรักษาที่คลินิกขององค์กรหมอไร้พรมแดน)

นับตั้งแต่รัฐบาลทหารครองอำนาจใน ค.ศ. 1962 พม่าก็ถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ประชาชนชาวเมียนมาร์หรือพม่าต้องประสบกับการกดขี่และการทอดทิ้ง

การปราบปรามพระสงฆ์ที่เดินขบวนเรียกร้องประชาธิปไตยในเดือนกันยายนปีที่แล้ว ทำให้นานาชาติหันมาสนใจประชาชนที่ทุกข์ยากมายาวนานในประเทศนี้ แต่ยังไม่มีการเปิดเผยมากเพียงพอว่า ชาวพม่าทั่วไปต้องเผชิญอะไรบ้างในชีวิตประจำวัน ไม่ว่าจะเป็นโรคมาลาเรีย โรคเอชไอวี/เอดส์ที่มีอัตราเพิ่มมากขึ้น แต่ประชาชนที่ยากจนกลับได้รับความช่วยเหลือเพียงน้อยนิด เพราะรัฐบาลให้งบประมาณด้านสาธารณสุขเพียง 1.4% เท่านั้น

แม้จะมีความขาดแคลนมาก แต่มีกลุ่มช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมเพียงไม่กี่องค์กรที่สามารถเข้าไปทำงานในพม่า ยิ่งเป็นเรื่องยากที่จะทำงานอย่างอิสระและเป็นกลาง อีกทั้งรัฐบาลและองค์กรในต่างประเทศมักไม่เต็มใจให้ทุนสนับสนุนโครงการที่อาจช่วยค้ำจุนรัฐบาลเผด็จการทางอ้อม การเดินทางภายในประเทศยังต้องทำวีซ่าที่ใช้เวลายาวนาน ความช่วยเหลือฉุกเฉินจึงเป็นไปไม่ได้ ในพื้นที่ที่มีความขัดแย้งทางอาวุธระหว่างรัฐบาลกับชนกลุ่มน้อยกระเหรี่ยงและมอญ โดยเฉพาะตามแนวชายแดนที่ติดกับประเทศไทย รัฐบาลเข้มงวดและจำกัดการเข้าไปให้ความช่วยเหลือมาก ซึ่งส่งผลกระทบต่อองค์กรต่างๆ รวมทั้งองค์กรหมอไร้พรมแดนด้วย

พื้นที่หนึ่งที่มีปัญหาร้ายแรงด้านสาธารณสุขคือ พื้นที่ด้านตะวันตกของรัฐ Rakhine ใน ค.ศ. 2006 องค์กรหมอไร้พรมแดนเข้าไปรักษาโรคมาลาเรียให้ประชาชนถึง 210,000 คนในรัฐนี้ ชาวมุสลิมในรัฐ Rakhine ที่เรียกว่าชาวโรฮิงยา ต้องมีชีวิตในสภาพที่ล่อแหลม รัฐไม่ยอมรับรองสิทธิความเป็นพลเมืองให้ชนกลุ่มนี้ ทั้งยังต้องเผชิญกับการคุกคามต่างๆ

การแก้ไขปัญหาการแพร่ระบาดของโรคเอชไอวี/เอดส์อย่างเชื่องช้าไม่ทันการณ์ ทำให้โรคนี้มีความรุนแรง สหประชาชาติประเมินว่ามีประชาชน 360,000 คนที่ติดเชื้อเอชไอวี เชื่อว่ามีราว 10,000 คนเท่านั้นที่ได้รับยารักษา โดยในจำนวนนี้ได้รับความช่วยเหลือจากองค์กรหมอไร้พรมแดนถึง 8,000 คน สหประชาชาติประเมินว่า มีประชากร 20,000 คนเสียชีวิตจากโรคเอชไอวี/เอดส์ในแต่ละปี

ความขัดแย้งในเชชเนีย

ทวีขึ้นพร้อมกับความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมที่ขาดแคลน

(กลุ่มแม่ของชาวเชชเชนที่ถูกลักพาตัวรวมกันประท้วงในสวนสาธารณะที่กรุงกรอซนืย)

เกือบสี่ปีแล้วที่การต่อสู้ระหว่างรัฐบาลรัสเซียกับกองกำลังกบฏในเชชเนียผ่อนคลายความรุนแรงลง ประชาชนหลายหมื่นคนที่ต้องหนีจากบ้านเกิดเริ่มหวนกลับมาที่เชชเนีย ในกรุงกรอซนืย เมืองหลวงของเชชเนีย มีการบูรณะตึกรามที่ถูกระเบิดถล่ม และสนามบินก็เปิดทำการอีกครั้ง

กระนั้นก็ตาม การต่อสู้นอกเชชเนียกลับรุนแรงขึ้น การลักพาตัว การ "อุ้ม" หาย การลอบสังหารและการวางระเบิดยังมีอยู่ในภูมิภาคโดยรอบ แม้แต่ในเชชเนียเอง สถานการณ์ด้านความมั่นคงก็ยังล่อแหลม อันตรายมีตั้งแต่การตกอยู่ท่ามกลางการยิงตอบโต้กัน ไปจนถึงอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดจากยวดยานขนาดใหญ่ของกองทัพ

สาธารณสุขพื้นฐาน โดยเฉพาะด้านสูตินรีเวช ยังขาดแคลนอย่างยิ่ง และหากมีอยู่บ้าง ก็ไม่มีทางที่คนจนจะเข้าถึงได้ มีประชาชนเจ็บป่วยด้วยโรคเรื้อรัง โรคเกี่ยวกับปอด ไตและหัวใจ นอกจากนี้ องค์กรหมอไร้พรมแดนพบว่า ประชาชนต้องการการดูแลด้านจิตวิทยาด้วย อันเป็นผลกระทบจากความรุนแรงและการพลัดถิ่นฐาน คนเหล่านี้เป็นโรคกระวนกระวาย นอนไม่หลับ หรือซึมเศร้า

สงครามในเชชเนียทำลายระบบควบคุมวัณโรค ทำให้มีประชาชนต้องเข้ารับการรักษาโรคนี้ในโรงพยาบาลถึงราว 400,000 คน ผู้รอดสงครามจำนวนมากต้องการการดูแลด้านปัญหาบาดเจ็บทุพพลภาพ ซึ่งองค์กรหมอไร้พรมแดนดำเนินโครงการผ่าตัดเพื่อฟื้นฟูในโรงพยาบาลที่กรุงกรอซนืยมาตั้งแต่ ค.ศ. 2006