กลับเป็นหนามยอกอกยากจะแก้
เจ็บปวดแท้ดั่งนรกที่หมกไหม้
อยู่ตื้นลึกหนาบางวางอย่างไร
ห้วงหัวใจมิเคยสุขทุกข์เนานาน

คือถ้อยคำ “เสรีภาพ” หยาบช้านัก
เป็นกับดักขวากขวางทางสมาน
ชนชั้นสูงชั้นล่างต่างวงศ์วาน
น่ารำคาญเสียงร้องก้องทะลวง

ห้าสิบปีเคยจับกดแล้วบดขยี้
มาวันนี้ระลึกกึกก้องสรวง
“สิบสี่ตุลา” อีกหนคนทักท้วง
“เสรีภาพ” คือบ่วงมารผลาญมือเรา

จะเสพสมอมอิ่มปริ่มอวลอก
จะกอดกกกดทับคนขลาดเขลา
จะทำมือยืดยาวสาวได้สาวเอา
ไม่อับเฉาชอกช้ำซ้ำวันนี้

“ห้าสิบปี” เสรีภาพเอิบอาบทั่ว
ละลายขั้วชนชั้นต่างห่างวิถี
พัฒนาการจัดสรรการศึกษาบรรดามี
ประชาชีพ้นขลาดเขลาเร้ากังวล

ยิ่งเป็นหนามยอกอกสะทกสิ้น
ฝังลึกดินแน่นหนักตระหนักผล
อำนาจเดิมเสริมอยู่ทุกตัวตน
จะหลุดพ้นหวาดหวั่นจงหมั่นตรอง

ถอนคืนบ้างปล่อยบ้างเก็บวางไว้
อย่าถอยไปจนสุดหยุดเราผอง
อย่าตัดสินสิ้นเยื่อใยไม่ประคอง
อำนาจเก่ายังรังรอง “ห้าสิบปี” “สิบสี่ตุลา”