Little prince

"เมื่อคุณรักใครสักคน อย่าทำให้เขาเสียใจ  อย่าทำให้เขาเป็นทุกข์เพราะคุณ ถึงแม้เขาจะยอมก็ตาม และอย่าระแวงในตัวเขา  บอกให้เขาไปรักคนอื่น  แกล้งทำเป็นว่าคุณไม่รัก  ไปรักคนอื่นอีกคน  เพราะถึงแม้หัวใจจะมีหลายห้อง แต่มีเพียงดวงเดียว ห่วงใยเขาให้มาก ๆ  ดูแลเขาให้ดี ๆ ใส่ใจเขาในทุกเรื่อง  ทำให้เขามั่นใจในตัวคุณ ทำให้เขามีความสุขที่สุด คุณจะรู้สึกภูมิใจมาก ถ้าเขาเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก เชื่อเขาให้มาก ๆ เขาคือคนที่ดีที่สุด ทำเพื่อเขาคนเดียว และที่สำคัญที่สุด เมื่อคุณรักใครสักคน อย่าลืมบอกให้เขารู้นะ "  

คุณเคยรักใครสักคนบ้างไหม

ร้อยทั้งร้อยก็ต้องตอบว่าเคยอยู่แล้วละ เช่นเดียวกับตัวผมเองที่รักใครบางคนอยู่เหมือนกัน ซึ่งก็จะวาดฝันให้ความรักเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้

มันจะเป็นอย่างไร หากเราเกิดมาแล้วก็อยากจะมีความรักกับเขาบ้าง แต่มีบางอย่างที่ไม่เหมือนคนอื่น ๆ และมีความรักแตกต่างจากคนอื่น ๆ  ที่มีความรักความห่วงใยต่อกัน ความรักสีม่วง เป็นความรักที่คนสองคนมอบความรู้สึกดี ๆ  เป็นห่วงเป็นใยกัน เอาใจซึ่งกันและกันฟังดูแล้วมันก็เหมือนกับความรักทั่ว ๆ ไปนั่นแหละ แต่มันเป็นความรักที่ผู้ชายมีให้กับผู้ชายด้วยกันนั่นเอง

ในเรื่องนี้ ผมขอนำเอาเรื่องความรักของผม ที่มีความรักเหมือนคนอื่น ๆ มาเล่าให้ฟังว่ามีปัญหาอะไร และเราใช้คำว่ารักกันอย่างไร…

ความรักของผมเกิดขึ้นได้อย่างไร  ผมพยายามนึกอยู่หลายครั้งหลายหน ว่าเราเริ่มต้นด้วยอะไร เราได้คุยกันเมื่อไหร่ ผมพยายามเปิดความทรงจำของผม ที่เก็บเรื่องราวของเราไว้อย่างดี  และไม่ยอมให้มันจางหายไปกับวันเวลาที่ผ่านไป และแล้วลิ้นชักหัวใจที่เก็บเรื่องราวของสองเราก็ได้เปิดออก

วันนั้นเป็นวันที่ 13 กันยายน เวลาประมาณ 15.00น เป็นวันอาทิตย์ที่อากาศร้อนอบอ้าวและน่าเบื่อมากๆ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวผม ก็ยังดำเนินต่อไปเหมือนเดิมทุกอย่าง มันช่างน่าเบื่อมาก ๆ จนผมนั่งอยู่เฉยไม่ได้ ผมเลยกดโทรศัพท์ไปหาอ้อม (เพื่อนหญิงของผม) และถามอ้อมว่าอ้อมอยู่บ้านไหม และอ้อมก็อยู่บ้านตามที่ผมคิดไว้ ผมจึงรีบไปหาอ้อมที่บ้าน พอไปถึงผมก็สั่งชามะนาวมาดื่ม เพราะบ้านอ้อมเปิดร้าน "กาแฟโบราณ" พอสักพักผมก็ชวนอ้อมไปนั่งเล่นเน็ตกัน ซึ่งในร้านไม่ค่อยมีคนมากนัก พวกเราก็นั่งเล่นเน็ตตามประสาวัยรุ่นทั่ว ๆ ไป ผมฟังเพลงและเล่น MSN คุยกับเพื่อน ๆ ไปด้วย

เวลาผ่านไป  สักพักผมรู้สึกเบื่อขึ้นมา ผมจึงลองเข้าไปคุยในเฟิส โดยใช้ชื่อ Login ว่า Dekbaa ผมก็เลยได้คุยกับคนที่อยู่ในเฟิสเรื่อย ๆ  เขาถามผมก็ตอบไปจนกระทั่งได้คุยกับใครคนหนึ่ง ซึ่งเขาก็คุยกับผมเหมือนคนทั่ว ๆ ไป แต่มีบางอย่างที่รู้สึกจากเขา ก็คือรู้สึกว่าเขาคุยสนุกและสุภาพดี ผมจึงถามเขาว่า "ออนเอ็มไหมครับ" เขาก็ให้เมลเขามาและผมก็แอดไปหาเขา จากนั้นเราก็คุยเอ็มกันและผมก็ปิดเฟิสไป เราก็คุยกันมากขึ้นจนผมรู้สึกดี เราต่างถามสารทุกข์สุขดิบของกันและกัน จากนั้นผมก็บอกเขาว่าผมจะกลับบ้าน

เมื่อกลับมาถึงบ้านได้สักพัก พี่เขาก็โทรกลับมาหาผม เราก็คุยโทรศัพท์กันเรื่อย ๆ ถามทุกอย่างที่อยากถาม รวมทั้งคำถามที่ผมอยากรู้มาก ๆ  "ผมถามตรง ๆ ว่า มีแฟนหรือยัง" เขาตอบกลับมาว่า "เพิ่งจะเลิกกับแฟน" จากนั้นเราก็คุยโทรศัพท์คุยกันทุกวัน  จนเราเรียนรู้กันในช่วงหนึ่ง วันนั้น เป็นวันสอบกลางภาคเสร็จ เขาก็มารับผมไปนั่งกินสุกี้ด้วยกัน จากนั้นเราก็ไปดูหนังด้วยกัน  ออกจากโรงหนังก็มานั่งกินไก่ทอดต่อ จากนั้นเขาก็มาส่งผมขึ้นรถกลับบ้านและเขาก็กลับบ้านเช่นกัน 

ผมมีความสุขมาก เราคุยกันนานวัน นานสัปดาห์ และนานเดือน เรารักกัน คืนหนึ่งผมจำความได้ว่าผมมีเรื่องทุกข์ใจผมก็ไปหาเขาและนอนบ้านเขา พี่เขาก็คุยกับผมจนผมหายทุกข์ใจ เราคบกันมาเรื่อย ๆ เหมือนว่าเราจะไปกันด้วยดี

แต่เรื่องที่ไม่อยากให้เกิดมันก็เกิด ตอนก่อนวันลอยกระทง 2 วัน ผมก็โทรหาเขาไม่ติดเลย  ผมขับรถไปหาเขาที่บ้าน แต่เขาไม่อยู่และยังคงโทรหาไม่ติดอยู่ดี วันนั้นผมขับรถไปหาเขาอีกครั้ง แต่ก็ไม่เจอเขา ผมจึงถามแม่เขาว่า พี่เขาไปไหน แม่เขาบอกว่า พี่เขาไปพะเยา ผมอึ้งเลยและคิดว่า ไปทำไมที่พะเยา (เราเป็นคนเชียงรายด้วยกัน) ตลอดวันลอยกระทง  ผมโทรหาเขาตลอดแต่ก็ไม่ติด ผมคิดเองว่าเขาต้องมีแฟนอยู่ที่นั่น ผมก็ตัดใจถึงแม้มันจะทำยากก็ตาม และผมก็ไปลอยกระทงกับเพื่อน ๆ จากนั้นอีกวันผมก็ได้รับเมลจากเขา เขาบอกว่าเขาขอโทษที่ทำให้ผมเสียใจ เพราะเขาลืมแฟนเก่าของเขาไม่ได้ แล้วเราก็จากลากันในวันนั้น… ทุกวันนี้ผมยังไม่ลืมเขา แต่ก็ไม่ได้หวังว่าเขากลับมา

                   แล้วความเหงาก็มาทักทายฉันอีกครั้ง

                   ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจที่ให้มา

                   ขอบคุณความคิดถึงที่เคยมีจากเขาคนนั้น

                   ขอบคุณชีวิต…ที่ฉันยังมีลมหายใจ.

....................................................................

Little prince นามปากกาของ "วีนัส" เยาวชนกลุ่มเพื่อน้องหญิง  งานเขียนของเขาเสนอภาพการสื่อสารที่เป็นจริงในชีวิตวัยรุ่น ที่ถูกเรียกว่า "กลุ่มชายหวาน"