มองตรงไปยังเด็กวัยรุ่นที่พี่น้องลานหอยเสียบเรียกเขาว่ากลุ่มเด็กอนุรักษ์  ...ตาคู่นั้นมองตอบมา กลับไม่มีความกลัวเจือปนแม้แต่น้อย  ...มันบอกให้ฉันรู้ถึงความมั่นใจ มุ่งมั่นเพื่อให้ได้มาซึ่งความถูกต้องและดีงาม ไม่ว่าจะต้องสูญเสียอะไรไปบ้างก็ตาม หลังจากนั้นดวงตาฉันกลับพร่าเลือนเมื่อกวาดตาไปเห็นเด็กหนุ่มอีกคนเลือดอาบศีรษะ เอนกายพิงเพื่อนของเขาเพราะไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้อีกต่อไป...

พี่น้องหลายคนเริ่มขยับเข้ามาขอร้องคนถือกระบอง.. "ตีเขาทำไม เขาทำอะไรผิด ปล่อยพวกเขาเถอะ ให้เราพาเขาไปหาหมอ..."  รถกระบะหลายคันเริ่มทยอยเคลื่อนออกไป  "จะเอาเขาไปไหน เด็กเจ็บหนักต้องส่งโรงพยาบาล"  ผู้ชายคนเดิมยังคงถือกระบองตรงเข้ามาขวาง แล้วสั่งให้ออกรถโดยเร็ว ไม่สนใจไยดีต่อประชาชนผู้ที่ถูกรัฐธรรมนูญกล่าวถึงในความหมายของสิทธิมนุษยชน และมิพักต้องกล่าวถึงว่าศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์จักต้องได้รับการคุ้มครอง

ผู้เป็นแม่ร้องไห้โฮ! เมื่อหมดหนทางปกป้องลูกของตน คร่ำครวญขอความเป็นธรรมอยู่บนพื้นถนนเหมือนจะบอกให้ฟ้าดินรับรู้... "พวกเขาเข้าไปถามว่า เข้าไปป่าพรุทำไม พวกมันไม่ตอบ แต่ที่พื้นรถมีปืนกองอยู่ เด็กพวกนี้ก็เลยจะถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐาน...แล้วบอกให้รอคุยกับพวกผู้ใหญ่ก่อน… แค่นั้นมันผิดตรงไหน พวกมันตีทำไม ตีลูกทำไม ตีลูกทำไม บอกมา บอกมา ผิดตรงไหน..."

รุ่งเช้าวันอังคารที่ 31 ตุลาคม 2549  ฉันขับรถตรงไปศาลจังหวัดสงขลา เพื่อฟังคำพิพากษาคดีหมายเลขดำที่ 2752/2546   โดยโจทก์คือ พนักงานอัยการจังหวัดสงขลา ส่วนจำเลยคือ นายหวันหมุด หวัน สะเม๊าะ นายอัปดุลรามาน บูบาสอ และพวก .............

โดยมีฐานความผิดในคำฟ้องคือ "มั่วสุมตั้งแต่สิบคนขึ้นไปใช้กำลังประทุษร้ายขู่เข็ญว่าจะใช้กำลังประทุษร้ายหรือกระทำอย่างหนึ่งอย่างใดให้เกิดการวุ่นวายขึ้นในบ้านเมือง โดยผู้ร่วมกระทำความผิดคนหนึ่งคนใดมีอาวุธ ไม่เลิกมั่วสุมตามคำสั่งของเจ้าพนักงาน ข่มขืนใจผู้อื่นให้กระทำการใด โดยมีอาวุธและร่วมกันกระทำความผิดด้วยกันตั้งแต่ห้าคนขึ้นไป หน่วงเหนี่ยว หรือกักขังผู้อื่นให้ผู้อื่นปราศจากเสรีภาพในร่างกาย  ร่วมกันต่อสู้ขัดขวางเจ้าพนักงานซึ่งปฏิบัติการตามหน้าที่โดยใช้กำลังประทุษร้ายหรือขู่เข็ญว่าจะใช้กำลังประทุษร้าย โดยมีหรือใช้อาวุธ หรือร่วมกันกระทำความผิด

ความผิดด้วยกันตั้งแต่สามคนขึ้นไป ทำร้ายร่างกายเจ้าพนักงานซึ่งกระทำการตามหน้าที่ และพาอาวุธไปในเมือง หมู่บ้าน หรือทางสาธารณะโดยเปิดเผยหรือไม่มีเหตุอันสมควร"

ระหว่างทางที่ขับรถไป ภาพของพวกเขาก็เข้ามา...  หลังเหตุการณ์วันนั้นเรามีโอกาสถ่ายทอดความรู้สึกนึกคิดกันอีกหลายครั้ง เสียงของเด็กอนุรักษ์ฯ กลุ่มนั้นยังคงก้องอยู่  "...ถ้าเราเกะกะเกเร ไปตีรันฟันแทงกับใคร หรือติดผงติดยาก็ว่าไปอย่าง เป็นแบบนี้ใครมาห้ามปรามเราก็จะฟังและเปลี่ยนใจ แต่สิ่งที่เราทำอยู่ตอนนี้คือการรักษาบ้านเกิด ทำตามหลักการศาสนา ทำเพื่อความดีงาม จะมาข่มขู่ ห้ามปรามยังไง ก็ไม่มีผลกับหัวใจของเราหรอก"

.......................

.......................

จำเลยลุกขึ้นยืนฟังคำพิพากษา

"...พิพากษาว่า..... รวม 3 กระทง  จำคุกคนละ 3 ปี และปรับคนละ 16,100 บาท...

พิเคราะห์พฤติกรรมการกระทำผิดของจำเลย แล้วเห็นว่าจำเลยเป็นกลุ่มชาวบ้านในพื้นที่ที่มีการเคลื่อนไหวคัดค้านการก่อสร้างโครงการท่อส่งก๊าซ และโรงแยกก๊าซธรรมชาติ ไทย-มาเลเซีย ซึ่งก่อผลกระทบต่อวิถีชีวิตของชาวบ้านในพื้นที่ และการที่จำเลยได้กระทำผิดลงไปสืบเนื่องจากการเคลื่อนไหวคัดค้านดังกล่าว แต่ได้กระทำการแสดงออกอันเป็นการล่วงล้ำเกินขอบเขตแห่งกฎหมายไปบ้าง  โดยไม่ปรากฏว่าจำเลยได้ผลประโยชน์ตอบแทนจากการกระทำดังกล่าวเป็นส่วนตน ประกอบกับไม่ปรากฏว่าจำเลยเคยได้รับโทษจำคุกมาก่อน เห็นสมควรให้โอกาสจำเลย กลับตัวเป็นพลเมืองดีต่อไป โทษจำคุกจึงรอการลงโทษได้มีกำหนด 2 ปี ...."

ข้อเท็จจริงยังคงรอการพิสูจน์ต่อไป  ก่อนประกันตัวพวกเขาถูกนำตัวกลับไปที่ "คอกหมี"[2] อีกครั้ง เขามองผ่านกรงขังออกมา