ในวันนั่งพิจารณาคดีครั้งแรกของศาลปกครองสูงสุด  เมื่อวันที่ 19 พ.ค. 2558 ผู้ฟ้องคดีที่ 1 ได้แถลงด้วยวาจาต่อศาลความว่า ในวันเกิดเหตุเมื่อ 11 พ.ค. 52 ขณะที่ตนและผู้ฟ้องคดีที่ 2 ไปดูแลไร่ข้าวโพดบริเวณริมแม่น้ำปัตตานี  ได้ถูกเจ้าหน้าที่ทหารหัวหน้าชุดลาดตระเวนในพื้นที่ ทำร้ายร่างกายด้วยการชก เตะ ต่อย ถีบ กระทืบ อย่างทารุณโหดร้าย ซ้ำแล้วซ้ำอีกหลายครั้ง  ทั้งยังใช้ด้ามปืนพกสั้นตีที่ใบหน้าและศีรษะของตนจนฟันหักสองซี่และศีรษะแตก  แล้วใช้ปืนจ่อศีรษะขู่ว่าจะฆ่าให้ตาย   ทำให้ตนและผู้ฟ้องคดีที่ 2 กลัวมาก ได้แต่ระลึกถึงองค์อัลลอฮฺ เมื่อได้โอกาสตนและผู้ฟ้องคดีที่ 2 จึงวิ่งหนีไปโดยตนกระโดดลงไปในน้ำซ่อนตัวอยู่ที่พงหญ้า และผู้ฟ้องคดีที่ 2 วิ่งไปซ่อนตัวในพงหญ้าห่างออกไป เป็นเวลากว่า 3 ชั่วโมง  เมื่อเจ้าหน้าที่ทหารขับรถออกจากบริเวณนั้นแล้วจึงได้พากันกลับบ้าน  ส่วนผู้ฟ้องคดีที่ 2  ได้แถลงด้วยวาจาต่อศาลเพิ่มเติมว่า   นอกจากเหตุการณ์ในวันเกิดเหตุตามที่ผู้ฟ้องคดีที่ 1 ได้แถลงแล้ว ต่อมาเมื่อปี 2557 ตนยังได้ถูกเจ้าหน้าที่ทหารและตำรวจอีกชุดหนึ่งปิดล้อม ตรวจค้นบ้าน และเจ้าหน้าที่ทหารได้ทำร้ายร่างกายตนจนสลบ ต่อมาถูกนำส่งโรงพยาบาล  และยังถูกควบคุมตัวไปที่ค่ายทหารเป็นเวลาหลายวันจึงได้รับการปล่อยตัว โดยไม่ได้ถูกดำเนินคดีใด ๆ  และตนก็ไม่เคยมีประวัติเสื่อมเสีย ไม่เคยถูกดำเนินคดีหรือมีความผิดใด ๆ จนถึงปัจจุบัน   แต่ผลกระทบจากการถูกทำร้ายทั้งสองเหตุการณ์ส่งผลให้ตนหวาดกลัวต่อเจ้าหน้าที่ทหารและเจ้าหน้าที่ตำรวจอยู่ตลอดเวลา  ไม่กล้าออกไปนอกพื้นที่ กลัวจะได้รับอันตราย

จากนั้นตุลาการผู้แถลงคดีได้ชี้แจงด้วยวาจาประกอบคำแถลงการณ์เป็นหนังสือต่อองค์คณะ สรุปประเด็นได้ความดังต่อไปนี้

ประเด็นที่ 1 ผู้ถูกฟ้องทั้งสี่ต้องรับผิดต่อผู้ฟ้องคดีทั้งสองหรือไม่  พิเคราะห์แล้วเห็นว่า เมื่อวันที่ 11 พ.ค. 52  ขณะปฏิบัติหน้าที่  สิบเอกขวัญชัย สีนิล ซึ่งได้ทำร้ายร่างกายผู้ฟ้องคดีทั้งสอง เป็นเจ้าหน้าที่ทหารในสังกัดผู้ถูกฟ้องที่ 1 และที่ 2 สิบเอกขวัญชัย  สีนิล เป็นนายทหารประทวนประจำการสังกัด กองพันทหารราบที่ 3 กรมทหารราบที่ 5 กองพลทหารราบที่ 5  กองทัพบก ตำแหน่งหัวหน้าชุดยิง สังกัดกองร้อยทหารราบที่ 5035 หน่วยเฉพาะกิจยะลาที่ 11 อยู่ภายใต้การกำกับดูแลและบังคับบัญชาของผู้ถูกฟ้องคดีที่ 3 ซึ่งเป็นหน่วยงานที่ใช้อำนาจตามพระราชบัญญัติกฎอัยการศึก โดยผู้ถูกฟ้องคดีที่ 4 เป็นหน่วยงานต้นสังกัดของผู้ถูกฟ้องคดีที่ 3  ดังนั้นผู้ถูกฟ้องคดีที่ 4  ต้องรับผิดชดใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่ผู้ฟ้องคดีทั้งสอง   ส่วนผู้ถูกฟ้องคดีที่ 1 และที่ 2 ไม่ต้องรับผิด

ประเด็นที่ 2  ผู้ถูกฟ้องคดีที่ 4  ต้องชดใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่ผู้ฟ้องคดีทั้งสองเพียงใดพิเคราะห์แล้ว เห็นพ้องตามคำพิพากษาของศาลปกครองชั้นต้น ที่ได้พิพากษาให้ผู้ถูกฟ้องคดีที่ 4  ชดใช้ค่าสินไหมทดแทนให้แก่ผู้ฟ้องคดีทั้งสองดังนี้

(1)  ค่าขาดประโยชน์ทำมาหาได้   เนื่องตามใบรับรองแพทย์ระบุว่า  ผู้ฟ้องคดีที่ 1  ไม่สามารถประกอบอาชีพได้ตามปกติ เห็นควรให้หยุดงานได้ 5 วัน คิดค่าเสียหายตามค่าจ้างขั้นต่ำในท้องที่จังหวัดยะลา เป็นเงินวันละ 240 บาท คิดเป็นค่าเสียหาย  1,200 บาท  สำหรับผู้ฟ้องคดีที่ 2 กำลังศึกษาอยู่ ไม่มีรายได้จากการประกอบอาชีพ จึงไม่อาจกำหนดค่าเสียหายในส่วนนี้ได้

(2)  ค่าเสียหายต่อร่างกายและอนามัย  เนื่องจากผู้ฟ้องคดีทั้งสองได้เข้ารับการรักษาเบื้องต้นที่โรงพยาบาลศูนย์ยะลา  ค่ารักษาพยาบาลของผู้ฟ้องคดีที่ 1 เป็นเงิน 1,070 บาท และค่ารักษาพยาบาลของผู้ฟ้องคดีที่ 2 เป็นเงิน 75 บาท แต่ปรากฏว่า หน่วยเฉพาะกิจยะลาที่ 11 ได้จ่ายค่ารักษาพยาบาลจำนวน 1,500 บาท ให้แก่ผู้ฟ้องคดีที่ 1 แล้ว  และผู้ฟ้องคดีที่ 2 ได้ใช้สิทธิตามบัตรประกันสุขภาพถ้วนหน้าจึงไม่มีค่าใช้จ่ายในการรักษาพยาบาล  ดังนั้นการที่หน่วยเฉพาะกิจยะลาที่ 11 ได้จ่ายค่ารักษาพยาบาลดังกล่าว ถือว่าได้เยียวยาตามสมควรแล้ว

(3) ค่าเสียหายต่อสิทธิและเสรีภาพในร่างกาย อนามัย และจิตใจ    ที่ศาลปกครองชั้นต้นได้พิพากษาคิดค่าเสียหายในส่วนนี้ให้ผู้ฟ้องคดีคนละ 100,000 บาท โดยอาศัยบทบัญญัติมาตรา 32 ของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550 นั้น เป็นค่าเสียหายที่สมควรแล้ว