รถเข็นขายของแกคว่ำ
สมตำยำผลไม้เนืองนองพื้น
ปีนฟุตบาทเอียงข้างสุดจะฝืน
แกยืนมองนิ่งเนิ่นนาน

รายได้ท่วมทับรายจ่าย
วุ่นวายชีวิตหนี้บาน
หาเช้ากินค่ำส่งกลับบ้าน
ที่อีสานมีแม่เมียและหลานชาย

แกจะไปเอาผิดกับใคร
เหงื่อหยดรดใบหน้าไหลโทรมกาย
แดดร้อนฤดูแล้งช่วงท้าย
ดิ้นรนเจียนตายยังมืดมน

นี่เพิ่งจะแดดตรงหัว
ตาพร่ามัวลมหายใจสับสน
พยายามขบคิดทวนทบท้ายต้น
เบื่อดิ้นรนหนทางก็พร่างพราย.
 

0000

หมายเหตุ: ความอัดอั้นของกวี เมื่อเห็นชายชนบทพ่อค้าส้มตำรถเข็นย่านสี่พระยา พยายามเข็นรถป่ายปีนขึ้นบนฟุตบาทจนกระทั่งรถเข็นบรรทุกเครื่องของทำมาหากินพลิกคว่ำกระจัดกระจาย จากการที่บนพื้นถนนมีรถเก๋งจอดกีดขวางตลอดเส้นทาง

ผู้สัญจรผ่านทางต่างนิ่งยืนมอง อาจด้วยคิดว่าเป็นความผิดของแกเอง