01

ขบวนรถไฟไปแดนสนธยา
ซึ่งจะไม่กลับมาแม้ในวันพรุ่งนี้
กลางคืนกลืนกินทุกอย่าง
โดยอ้างนามของความรักและภักดี
ชานชาลาของสถานีระหว่างทาง
เนืองแน่นด้วยผู้โดยสารของความเคียดแค้น

02

เรารักชอบความเงียบ
จากเสียงที่เราไม่อยากได้ยิน
ต้องการพูดเพียงหนึ่งคำ
ซึ่งไม่มีความหมายเมื่อบังคับให้พูดพร้อมๆกัน

03

ขบวนรถไฟไปแดนสนธนยา
ดื่มกาแฟฝาดขมเพื่อให้ตื่นตลอดคืน
คืนซึ่งไม่มีวันสิ้นสุด
เฝ้าฟังเสียงความเงียบของคนรัก
คนรักผู้เคียดแค้น
ผู้สัตย์ซื่อและไร้เดียงสา

04

ขบวนที่รอคอยไม่เคยมาถึง
และที่ออกไปจากสถานีล้วนมุ่งหน้าสู่ค่ายกักกัน
21012016/1984