นั่นแหละ..ที่หนูถือคือ 'อำนาจ'
ชาติบางชาติยื่นส่าย หันปลายฆ่า
เสร็จสงครามยามสงบ ว่างรบรา
บ่อยที่ส่ายปลายหาประชาชน
ฆ่าพ่อหนู แม่หนู ฆ่าเพื่อนหนู
ปราบ ขู่ เปรี้ยงตวาด อุกอาจปล้น
บ้างใช้เขียนกฎหมาย สร้างข่ายกล
กดศีลธรรมจำนน ใต้ส้นเท้า
ปืนมิเคยรู้จัก 'ชัง-รัก' ใคร
ผิดผู้ใช้อำนาจ ที่ขลาดเขลา
กระบอกปืนหื่นกระหายเมื่อส่ายเงา
โลกทั้งโลกโศกเศร้า เจ้าไม่รู้
..หยิบหนังสือหนังหาเปิดหน้าอ่าน
เพื่อข้ามผ่านมายาเบื้องหน้าหนู
เลิกนึกการประหารประหัตถ์ มิตร-ศัตรู
โลกย่อมอยู่ ด้วยปัญญา ด้วยอาทร
นั่นแหละ..ที่หนูถือคือ 'อาวุธ'
ที่ฆ่าเราเผ่ามนุษย์มิหยุดหย่อน
โลกสงครามลามร้าย ขจายขจร
ให้เราพร่ำคำพร วิงวอนเว้น
หยิบดินสอ หยิบปากกา วางอาวุธ
เปิดสมุด เปิดตำรา หาให้เห็น
เรียนรู้โลกรื่นรมย์ อยู่ร่มเย็น
หยุดเพลินเล่น ละครร้าย กระหายรบ
ฉลองวันเยาว์วัย ไม่ออกศึก
เรียนให้รู้ รู้ให้ลึก สำนึกสงบ
สลายทัพปรับขบวนเร่งทวนทบ
วันนี้ศพและความตาย มากมายแล้ว !!!
ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)