พายุใหญ่โหมซัดอย่างบัดซบ
หอบฝุ่นทรายกลืนกลบจมเมืองร้าง
เมฆลอยต่ำเยียบเย็นไม่เห็นทาง
มิแตกต่างคืนวันหวั่นสะทก
ความหวาดกลัวแทรกซึมทุกหย่อมย่าน
ทั้งนอกบ้านในบ้านสะท้านวิตก
ต่างนิ่งเงียบงงงันตัวสั่นงก
สัตว์เลื้อยคลานสกปรกปกครองเมือง
บ้างโห่ร้องสรรเสริญจนเกินหน้า
ทั้งเลียแข้งเลียขาพริ้มตาเชื่อง
ต่างมือตีนซาตานต่างฟันเฟือง
คอยปั้นเรื่องกำจัดสิ่งปฏิกูล
แผ่นดินแยกแตกร้าวเป็นรอยลึก
ชำแหละซากสำนึกจนสิ้นสูญ
ไม่เห็นความเป็นธรรมโศกาดูร
อำนาจเถื่อนเพิ่มพูนกร่างลำพอง
เกิดประกายเล็กเล็กจากเด็กดื้อ
บนแผ่นดินมืดตื้อไร้ดาวส่อง
ฟ้าคำรามแต่ละครั้งดั่งครางร้อง
คล้ายเสียงกลองปีศาจเตรียมฟาดฟัน
เป็นประกายความกล้าท้าลมโกรก
จุดนำทางสู่โลกเสรีนั้น
เปิดดวงใจทุกผู้รู้เท่าทัน
ผิดถูกอคติกั้นพรางดวงตา
เหยื่ออธรรมนำจิตเคยคิดต่าง
กลับคืนสู่แสงสว่างในไม่ช้า
ประกายฝันวาบไสวในอุรา
เป็นโคมไฟนำฝ่าพายุร้าย