ไอฝนต้นตุลายังไม่ผ่านพ้น
เรื่องราวของผู้คนอันวีรกล้าหาญ
หกตุลาย้อนกลับไปในวันวาน
เสียงเพรียกร้องเรียกหาความยุติธรรม ยังดำเนินไป.

หมื่นกระสุนทะลุรั้วธรรมศาสตร์
บางศพถูกเก้าอี้ฟาดใต้ต้นมะขาม
หลายศพถูกเผาไฟในกองยางกลางถนน
จนลืมไปว่าเมืองไทยเป็นเมืองพุทธ.

สามสิบแปดปีพ้นผ่าน..
สามสิบแปดฝน สามสิบแปดหนาว นานนัก
ความยุติธรรมยังไม่ประจักษ์
ฆาตกรยังปรากฏชัดในมโนสำนึก.

พิราบขาวถูกยิงตกจากฟ้า!
ห่ากระสุนจากความรัก ถาโถม
เลือดกระเซ็นไปทุกย่อมหญ้ากลางสนามหน้าโดม.

แม่โดมตั้งตระหง่านทรงดินสอ
ได้จารึกเรื่องของพวกเขาเหล่านั้น ..

หกตุลาสองห้าหนึ่งเก้า ถึง หกตุลาสองห้าห้าเจ็ด
ยังเหมือนเดิม !

ถึงเพื่อนเดือนตุลา..
สายลมหนาวเริ่มแผ่วพัดมาอีกครั้งแล้ว
ด้วยรัก ด้วยศรัทธา ถึง ฟ้าอีกฟาก.