ค่ำคืนปวดร้าวหดหู่
เมื่อต้องอยู่ซ่อนเร้นจากผู้คน
หัวใจมันร่ำร้องและสับสน
ฉันต้องทนอยู่อย่างนี้อีกนานไหม
พ่อแม่พี่น้องจำต้องจาก
ตั้งพลัดพรากทั้งที่อยู่ แต่เหมือนตาย
กลับต้องย้ายพลัดถิ่นไปไกลจากกัน
แม่จ๋า ยายจ๋า หนูเหงา
หนูเศร้าทั้งอึดอัดและสับสน
ไม่เข้าใจว่าทำไมความเป็นคน
มันไม่เท่ากับคนที่เหมือนกัน
เสรีภาพ เสมอภาค ภาราดรภาพ
มีจริง...หรือแค่ปราชญ์กันเล่าหนา
ความเป็นธรรมอยู่ที่ไหนใครตรวจตรา
หรือเป็นแค่ขี้ข้าอำนาจอธรรม
เคยทำงานต้องตกงานเพราะคิดต่าง
ต้องห่างบ้านจากเมืองมาหลบหนี
ศิลปะกลายเป็นอาชญากรรมในทันที
พวกที่มีส่วนร่วมถูกจับกุม
ศิลปะนั้นเพื่อชีวิต
ศิลปะนั้นเพื่อสังคม
ศิลปะไม่ใช่เพียงเสพสม
แต่สังคมกลับเสื่อมโทรมลงทุกวัน
ถูกสั่งให้ห้ามคิด ห้ามเคลื่อนและห้ามถาม
สั่งปราบปรามวิชาการงานทั้งหลาย
ขอเวลาปฏิรูปก่อน ตอนประเทศไทย
คืนความสุขให้ใครท่านผู้นำ
ประชาชนคนจนหรืออำมาตย์
มิบังอาจอยากถามเพียงสงสัย
คนหาบแร่แผงลอยโดนขับไล่
ไสหัวไปพวกไพร่ไม่มีเงิน
คนจน มันก็จน ไม่มีกิน
ต้องกู้หนี้ยืมสินอีกหรือท่าน
ถูกกดขี่ข่มเหงกันรายวัน
เพื่อแลกกับที่ขายบนรายทาง
ถ้ามีเงินคงไม่หาบคงไม่เร่
คงเช่าที่เท่ๆ เป็นเจ๊ขาย
แต่เพราะจนค้นแค้นสุดบรรยาย
แล้วจะให้เอาอะไรไปเท่าเทียม