สิ้นสุดยุติธรรมไร้สำนึก
สัตว์นรกฉกลึกถึงด่าวดิ้น
สิ้นคนล้นสัตว์มากัดกิน
ไม่มีฟ้าประชาดิน-รอดับดาวฯ

คน-คนผู้รู้เข่นเห็นคนต่ำ
ยืนเหยียบ เทียบกระทำทราม ด้วยสามหาว
ด้วยแห่เหี้ยเลี้ยคลานวิมานดาว
ที่กลิ่นคาวเลือดประชาจากฆ่าฟันฯ

เสวยสวรรค์วิมานทิพย(ะ)มายา
รอยยิ้มเปื้อนหน้าฆ่าเข่นเพื่อเซ่นฝัน
ฝันว่ายังหยัด ชีพยาวนับ ร้อยกัปป์กัลป์
เถลิงเริงสวรรค์ มายาครอบเกินกรอบเกณฑ์

กรีดร่ายสายรักเธอถักร้อย
หญิงสาวตัวน้อยทิ้งรอยเห็น
เธอกรายจิตจำหลักอย่างรักเป็น
จิตญาณเธอจึงเผลอเซ่นพวกสัตว์มารฯ

สิ้นสุดมนุษาเทวาเถลิง
รำร่ายระบายเปิงป่าวประหาร
ใครกัน-ใครสิทธิใครในสาธารณ์
ที่สิทธิ์ยื่นร้าวรานให้ผู้คนฯ

ความดีงามเมื่อเจ็บนัก
แม้ความรักก็สิ้นหน
เธอกุมกรงทรงร่างหยัดร่างตน
ปรารถนาหลุดพ้นบ่วงมายาฯ

หมดไทยไร้ทาสหมดชาตินั่นแหละสม
หมดร่างร้างลมนั่นแหละสา
นั่นแหละโศกโลกไร้ในเมตตา
ฟ้าก็เพียงฟ้าที่ฆ่าคนฯ