โปรดรู้เอาไว้เถิดฉันยังไม่ตายหรอก
ตอนนี้ฉันเพียงนอนพักจากอาการบาดเจ็บ
แน่นอนฉันจะกลับมาใหม่ในวันท้องฟ้าเปิด
เพื่อนร่วมทางต่างรอที่จะตื่นเมื่อแสงจ้าสว่างสวย

ฉันไม่สามารถพูดให้เธอฟังได้ว่าคิดอะไรอยู่
ไม่อาจยืนกล้าท้ารบอย่างเคยเป็น
ต้องวางตัวให้อยู่ในกรอบอันแสนอึดอัด
มันเป็นสิ่งที่ต้องชดใช้จากความพ่ายแพ้
พ่ายแพ้จากการต่อสู้ที่ไม่เคยได้รับชัยชนะจริงๆสักที

การต่อสู้นี้มีมานานจนฉันเองจำไม่ได้ว่านานเท่าไหร่
สิบ ยี่สิบ แปดสิบ ปี
ชัยชนะอันหอมหวานไม่เคยได้สัมผัส
มีเพียงความพ่ายแพ้ที่นับจำนวนครั้งไม่ได้
อาจจะ สิบ ยี่สิบ หรือครั้งที่ร้อย...
ล้มลุกคลุกคลานไปกับมันจนรู้สึกสนิทสนม
บนวิถีทางแห่งความเชื่อของเราเขาเห็นต่างก็เป็นเรื่องธรรมดาใช่หรือไม่
ทว่าคำตอบกลับกลายเป็นการทำลายล้างไปได้อย่างไร

ที่เราแพ้ครั้งล่าสุดก็ไม่ต่างจากครั้งก่อนๆ
คือการทำลายความเชื่อของเราเพื่อรักษาความเชื่อของเขา
เป็นเหมือนเหตุการณ์เก่าๆเล่าซ้ำไปซ้ำมาในหน้าประวัติศาสตร์
คนจะจดจำมันแบบใดก็สุดแล้วแต่จะปรารถนา

แค่อยากให้รู้ไว้ว่าฉันยังไม่ตาย
ความแพ้พ่ายมิอาจทำลายความเชื่อมั่นและศรัทธา
ลมหายใจอันฝืดเคืองไม่เคยทำให้ฉันหมดความพยายาม
ใบน่าอันแห้งเหี่ยวยังยิ้มอยู่เนืองๆเพื่อรอรับแสงตะวัน
ขอบคุณสายลมที่พัดกำลังใจมาอย่างไม่ขาดสาย
ฉันจะกลับมาใหม่เมื่อลมพัดพาท้องฟ้าเปิด
พวกเราจะกลับมาใหม่และไม่มีวันเดินเดียวดาย
แม้ต้องล้มอีกเป็นร้อยเป็นพันครั้งก็ตาม

ฉันยังไม่ตาย
ความแพ้พ่ายมิอาจฆ่าคน
เมื่อวันท้องฟ้าเปิด
ผู้แพ้จะลุกจนได้รับชัย ชัยชนะแห่งความเท่าเทียม