ปีนี้ครบรอบ 10 ปีของสึนามิที่เกิดขึ้นในภาคใต้ เมื่อเดือนธันวาคม 2547 ที่ภาคใต้ ทำให้มีผู้คนเสียชีวิตมากกว่า 3 พันคน

ปีนั้นผมอยู่ในพื้นที่นาน ทั้งภูเก็ตและพังงา เพื่อเก็บข้อมูลและช่วยเหลือผู้คนเท่าที่จะมีโอกาส แต่สิ่งหนึ่งที่ผมประทับใจมากคือ การได้เห็นจิตใจและความอึดอดทนของหนูหริ่ง ผู้เป็นตัวตั้งตัวตีในการระดมอาสาสมัครเพื่อไปช่วยเหลือผู้คนเป็นเวลานานนับเดือน หนูหริ่งประสานทุกฝ่าย เพื่อจัดตั้งและสร้างระบบอาสาสมัครให้มีความชัดเจน ท่ามกลางความหดหู่ เสียงร่ำไห้ของญาติพี่น้องและกลิ่นอันไม่พึงประสงค์

การอยู่กับสภาพศพที่กองอยู่ในรถเทรลเล่อร์สูงเท่าภูเขาเป็นเวลานาน คงไม่สามารถบอกได้หรอกว่า รู้สึกอย่างไร แต่หนูหริ่งก็อดทนและทำงานต่อเนื่องอย่างน่ายกย่อง เพื่อช่วยเหลือใครก็ไม่รู้ที่ไม่ใช่ญาติพี่น้องของตัวเอง

ผมรู้จักหนูหริ่งหรือคุณสมบัติ บุญงามอนงค์ หรือ บ.ก.ลายจุด มานานมาก รู้จักทั้งภรรยา และลูกสาวที่เห็นตั้งแต่แรกเกิด เห็นการทำงาน ความตั้งใจของเขาในการตั้งศูนย์ช่วยเหลือคนหายในนามมูลนิธิกระจกเงา เขาเป็นคนรุ่นแรก ๆ ที่สนใจเทคโนโลยีออนไลน์และเก่งอย่างหาตัวจับยากเมื่อยี่สิบกว่าปี หากตั้งบริษัทคงรวยล้นฟ้าไปแล้ว แต่ก็ใช้พรสวรรค์อันนี้ในการทำงานช่วยเหลือสังคมมาตลอด

หนูหริ่งเป็นคนมีความกล้าและความเชื่อในอุดมคติที่ปรารถนาให้สังคมไทยดีขึ้น แต่แน่นอนว่าความเชื่อของเขาอาจจะแตกต่างจากอีกหลายคนในสังคม ความมุ่งมั่นของเขาอาจจะทำให้คนมีอำนาจไม่สบายใจมาทุกยุคทุกสมัย

ในท่ามกลางข้อมูลข่าวสารที่กล่าวหาหนูหริ่งต่าง ๆ นานาอย่างไม่เป็นธรรม ผมเพียงอยากบอกว่า ผมภูมิใจที่เป็นมิตรสหายกับหนูหริ่งครับ

แม้ว่าหลายอย่างอาจเห็นเหมือนกัน บางอย่างอาจจะเห็นไม่ตรงกัน แต่ผมนับถือน้ำใจและความกล้าหาญของเขา ซึ่งนับวันจะหาได้ยากในสังคมนี้