เมื่อเราโค้งคำนับให้คุณหนึ่งครั้ง
อิฐบนยอดวิหารก็กร่อนพังลงหนึ่งก้อน
พิราบสีขาวสบตากับเราแล้วจากจร
ไร้คำสัญญาจะกลับคืนคอนอีกคราใด

เมื่อเราคุกเข่าให้คุณอีกหนึ่งครั้ง
แผ่นกระเบื้องบนหอระฆังก็สั่นไหว
ลมตะเภาโบกพัดระบัดใบ
จำปาดอกสุดท้ายได้ร่วงลง

เมื่อเราคารวะให้คุณอีกหนึ่งครั้ง
หัวใจเราก็พ่ายพังเป็นผุยผง
แต่จิตวิญญาณเราโลดแล่นออกจากกรง
ไปปักธง...ทระนง...ตรงโค้งฟ้า

เมื่อเราเอ่ยคำว่า “รัก” ต่อคุณอีกหนึ่งครั้ง
ภาพแห่งความหลังก็เลือนพร่า
เมื่อเราทรุดตัวลง...นั่นคือการเอ่ยลา
อย่างไม่มีทางจะกลับมา...เหมือนเดิม

ทุกครั้งที่เราทรุดตัวลง...นั่นคือคำเอ่ยลา
อย่างไม่มีทางจะกลับมา...ตลอดกาล