เรามาถึงทางแยก
หรือปากหุบเหวกันเล่าสหาย
จะเลี้ยวขวา เลี้ยวซ้าย
หรือโดดลงไปกระแทกหิน
เบื้องหน้ามีดอกไม้
แม่น้ำบางสายไหลรื่นริน
มีเพลงระบำของชาวดิน
หรือคาวคลุ้งกลิ่นแห่งความตาย

ยินเสียงโห่ร้อง
ดังกึกก้องบนชั้นฟ้า
ข้างล่างนั่นหยาดน้ำตา
หลั่งไหลมาไม่ขาดสาย
ดอกไม้งอกจากกระบอกปืน
จะเติบโตขึ้นเป็นสิ่งใด
เอาปืนจ่อหัว...เขียนประชาธิปไตย
เท่าเทียมกันได้...ใต้อุ้งตีน!

ข้าวน้ำกี่คำจึงหนำใจ
ให้หัวเราะร้องไห้ได้กี่ครั้ง
ขุดเถ้ากระดูกที่ถูกฝัง
ขึ้นฟังเพลงชาติอันขาดวิ่น
ฝ่ามือประชาชน
ที่ทั้งคลุกโคลนและเปื้อนดิน
จะเชิดหยัดชูไม่รู้สิ้น
ใครจะพ่ายภินท์ ใครกร่อนพัง

เราจะฝ่ายุคมืดไปด้วยกัน
จะร่วมฝันถึงขอบฟ้า
กางปีกโบยบินอหังการ์
ไม่เสียเวลาหวนกลับหลัง
เลิกร้องเพลงเศร้าก่อนเข้านอน
เถิด! ทอดถอนอาลัยอีกครั้ง
แล้วเอ่ยคำสุดท้าย...ให้เขาฟัง!
“ขอบคุณ ศรัทธา ลาก่อน”