เวลาราว 18.00 น. หลังประกาศยึดอำนาจแล้วหลายชั่วโมง ฉันเดินทางถึงบริเวณหน้าถนนพุทธมณฑลสาย 4 มีผู้คนทยอยเดินจากสถานที่ชุมนุมมายังบริเวณนั้นอย่างบางตา 

ฉันได้มีโอกาสสนทนากับผู้คนที่เดินมาจากอักษะ พร้อมถือข้าวของสัมภาระด้วยสีหน้าเรียบเฉย ..พวกเขากำลังกลับบ้าน

“อย่าเดินไปเลย เค้าทยอยกลับกันหมดแล้ว” 

“ทหารยึดพื้นที่ไว้และทยอยให้คนออก” 

เมื่อเดินถึงพื้นที่บริเวณหน้าถนนอักษะ มีผู้คนจับกลุ่มพูดคุยอยู่หลายกลุ่ม ส่วนทหารก็ยืนกระจายในพื้นที่ด้านหน้าทางเข้าม็อบ 

ผู้คนจับกลุ่มพูดคุยถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขายังมีความหวัง 

“เดี๋ยวเรารอฟัง แกนนำเคยประกาศว่าถ้าถูกยึดอำนาจ วันรุ่งขึ้นจะไปรวมตัวที่ที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย” 

“กลับบ้านตั้งหลักก่อน รอฟังเพื่อนในหมู่บ้านว่าจะเอายังไงต่อ” 

“กลับบ้าน ... รอดูความเคลื่อนไหว”

ในขณะเดียวกันก็ได้เห็นน้ำตาของบางคนและคำรำพึงทำนอง ทำไมต้องทำกันแบบนี้ด้วย , เราแค่มาเรียกร้องประชาธิปไตย เรียกร้องการเลือกตั้ง 

จากการสอบถามสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ผู้ชุมนุมบางคนเล่าว่าได้ยินเสียงปืนดังมาจากด้านหลังเวทีทางสาย 3 และแกนนำประกาศให้ทุกคนอยู่นิ่งๆ “อยากจับพวกผมก็จับ แต่อย่าทำร้ายประชาชน” คำพูดของแกนนำบนเวทีที่ผู้ชุมนุมคนหนึ่งเล่าให้ฟัง 

เมื่อถามถึงความรู้สึกของพวกเขา 

“รู้สึกไม่ตื่นเต้น ...ประสบเหตุบ่อยแล้ว” 

“เราไม่กลัว เพราะเราอยากได้ประชาธิปไตย” 

“เราไม่มีอาวุธจะกลัวอะไร” 

“เราคงต้องกลับบ้านไปทำนาได้ หกพันเจ็ดพันเหมืนเดิม” 

บทสนทนาที่เกิดขึ้นเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ เป็นเพียงบรรยากาศรอบนอกของพื้นที่ชุมนุม เพียงแค่บริเวณถนนพุทธมณฑลสาย 4 ปากทางเข้าถนนอักษะเท่านั้น 

ขณะทหารกำลังเดินลาดตระเวนสำรวจพื้นที่ ผู้ชุมนุมคนหนึ่งพูดว่า “พรุ่งนี้คงมีสื่อออกว่าพบอาวุธ คงใส่ร้ายเราเหมือนเดิม คอยดู..” 

แล้วผู้ชุมนุมก็กลับบ้าน ... พร้อมคำถามที่มีในใจมากมายแต่อาจไม่พร้อมพูดออกมา ... 

22 พ.ค.77