ที่สุด กาลเวลา ฆ่าทุกสิ่ง
เหลือไว้แต่ความจริงที่เป็นอยู่
ภาพอดีต ‘วีรชน’ เคยคนชู
เหลือแต่ผู้สติเลือน เลื่อนเปื้อนลอย

ทอง(ไม่แท้) แน่นอน ย่อมล่อนลอก
งามแต่นอก -ในเหมือนยังเถื่อนถ่อย
เพียงฝนพรำ น้ำพรู ขี้หมูพลอย
กลายอ่อนด้อยเดียงสา ล้าหลักการ

‘วีรชน’ ที่เห็น จึงเล่นขี้
โถ สิบสี่ ครั้งตุลา เคยกล้าหาญ
สลายสิ้นศรีศักดิ์ ลงดักดาน
เหลือเชี่ยวชาญหยามเหยียด และเสียดเย้ย

‘วีรชนคนตุลา’ เคยสามารถ
เขารู้เช่นเห็นชาติแล้วเพื่อนเอ๋ย
มิอับอายตำนานอันผ่านเลย
เปลือยหน้าเผยแผ่นหลัง ไปทั้งเพ

หมดสิ้น เกียรติศักดิ์ศรี แห่งวีรชน
ย่อยตัวตนเลือนลบ ลงจบเห่
เลอะรูปเงาเศร้าหมอง เป็นทองเค
หาเสน่ห์ใดใด หาไม่เจอ

กาลเวลาฆ่าสิ้นสรรพสิ่ง
เหลือความจริงที่มี แค่ ‘ขี้เท่อ’
ใต้กะลาครอบตน แคบจนเบลอ
สุดท้ายเผลอ แง้มกะลา ..นึกว่าทอง !!