ความหลงลืมทำให้คุณละอาย
ก็ในตอนที่มันถูกเตือนตามอัตโนมัติ
ว่ามีคนตาย มีคนหาย มีคนสาบสูญ
วันที่คุณลืมไปแล้ว คนที่คุณลืมไปแล้ว
แผลซึ่งสมานตัวไปโดยไม่ได้รับการเยียวยาอื่นใดนอกจากเวลา
รอยแผลใหม่ๆของความสำึนึกบาปเท่านั้น ที่เป็นจริงในตอนนั้น

คุณละอายต่อการร่วมอาลัย 
ความหลงลืมอยู่ข้างใน
ความตายอยู่ข้างนอก 
นอกเปลือกตาของคุณ นอกจักรวาลของคุณ
ความสำนึกบาปคือการไถ่บาป 
บาปของการไม่จดจำ จำไม่พอ
บาปของการตายซึ่งเกิดขึ้น 
ต่อหน้าต่อตาโดยไม่อาจช่วยเหลือ 


คุณลืมไปหมดแล้ว
แม้จะแสร้งสำนึกบาปก็ยังลืมไป 


คำสัญญาว่าจะจดจำคือการเริ่มต้นของการลืม
รอจนกว่าคุณจะเป็นคนที่ถูกลืม 
คุณจึงหัดจดจำ
แผลที่เป็นแผลเป็น 
ซึ่งยังปวดแปลบแม้เนื้อสมานสนิท