กูมันโง่ กูไม่เข้าใจประชาธิปไตย กูไม่รู้ว่านักการเมืองมันเลว ชั่วชาติ...และไม่ควรเป็นคนอีกต่อไป กูต้องไม่เลือกใคร กูต้องไม่ขายเสียง เพราะ..กูมันโง่ ไม่สามารถที่จะแยกแยะคนดีคนเลวได้ ทำไมกูถึงโง่ กูโง่เพราะกูเรียนน้อย...หรือกูโง่เพราะพวกมึงแย่งภาษ๊ของกูไปสร้างตึกให้มึงเรียน กูโง่เพราะกูจน..หรือกูจนเพราะพวกมึงขูดรีดไป กูโง่..เพราะพวกมึงเห็นว่ากูโง่ เมื่อพวกมึงเข้ามา มึงบอกว่า เข้าใจ ... เข้าถึง ... พัฒนา กลายเป็นกูต้องเข้าใจมึง กูต้องเข้าถึงมึง กูต้องพัฒนามึง พวกมึงรวยขึ้น มั่นคงขึ้น... แต่กูล่ะ นอกจากจะลืมตาอ้าปากไม่ได้แล้วยังต้องเจียดเวลาไปรับใช้พวกมึงอีก ยัง...ยังไม่พอ ยังต้องเดินไปตามแนวทางที่พวกมึงวางไว้ กูเหมือนคนบอดหนวกบ้าใบ้ จะทำอะไรก็ดูสิทธิชุมชน จนแทบจะไม่เหลืออะไรเป็นสิทธิของกู จะทำอะไรก็ต้องพอเพียง พอเพียงจนแทบจะไม่มีกิน พวกมึงล่ะ......... มีอะไรที่เป็นสิทธิชุมชน แค่กับคนข้างบ้านมึงยังไม่คุยด้วย พวกมึงล่ะ... มีอะไรที่มันพอเพียง เดี๋ยวมือถือ เดี๋ยวสมาร์ทโฟน เดี๋ยวแทบเลต เดี๋ยวซื้อที่ เดี๋ยวซื้อรถ กูไม่ได้อิจฉา แต่กูอยากรู้ว่า...แล้วทำไมกูถูกห้ามไม่ให้ทำเหมือนมึง ทำไมกูต้องเชื่อมึง ทำไมกูต้องฟังมึง เพราะกูมันโง่....เพราะกูมันโง่ วันนี้คนโง่จะปลดแอก วันนี้คนโง่จะเอาชีวิตเข้าแลกกับเสรี วันนี้คนโง่จะไม่เลือกคนดี วันนี้คนโง่จะหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเอง