หมายเหตุจากผู้เขียน: เขียนเพลงและกวีไว้ในเรือนจำหลายชิ้นแต่ยังไม่มีโอกาสเผยแพร่เพราะติดขัดเรื่องการส่งชิ้นงานออกมา จะทยอยเผยแพร่เรื่อยๆ นะครับ
งานชิ้นนี้เขียนที่แดน 4 ห้อง 11 เมื่อวันที่ 23 ธ.ค. 2553 เสร็จราว 23.00น.

พอยืดอกยกมือว่าคือไพร่                         สังคมไทยก็อื้ออึงซึ่งคำถาม
ไพร่ยังไงทำไมไพร่ขยายความ                รู้ไหมตามตำราว่าหมดไป

ตั้งแต่ครั้งโบราณนานหนักหนา              ยังรื้อมาให้สับสนคนรุ่นใหม่
ไม่มีแล้วชนชั้นในเมืองไทย                       ประชาธิปไตยนับได้ 78 ปี

แล้วทำไมรัฐธรรมนูญถูกเหยียบย่ำ       ร่างแล้วฉีก! ฉีก! ฉีก! ซ้ำทำบัดสี
พอสู้เพื่อชีวิตสิทธิเสรี                               ประเทศนี้ให้หยดเลือดคราบน้ำตา

เพราะไม่มีประชาชนที่เทียมเท่า             มีเพียงฝุ่นใต้ฝ่าเท้าท่านเจ้าขา
ให้เลือกตั้งให้มีรัฐสภา                             แต่ไม่มีสิทธิชนะถ้าขัดใจ

อำนาจอธิปไตยใน 3 ด้าน                        นิติบัญญัติ บริหารไขลานได้
แทรกแซงจนคนสิ้นหวังไม่วางใจ           ตุลาการไม่ยึดโยงประชาชน

ฆ่าแล้วนิรโทษกรรมทำง่ายๆ                 กี่บาดเจ็บกี่ล้มตายไม่เคยสน
ประวัติศาสตร์กลัดหนองแห่งผองชน    ถ้าจำนนไม่คิดสู้จะอยู่อย่างไร

ก้มจนหัวติดตีนยังเหยียบย่ำ                  จึงต้องตั้งคำถามขึ้นข้อใหญ่
เจ้าของถิ่นแผ่นดินนี้คือใคร                    คือไพร่ฟ้าหน้าใสหรือใครกัน

เรียกตัวเองว่าไพร่ใช่ต้อยต่ำ                 ใช่อ่อนแอเจ็บช้ำให้เย้ยหยัน
เพียงอยากบอกพวกเขาเรารู้ทัน           คนเหมือนกันแต่ชนชั้นไม่เท่าเทียม

สู้ด้วยกันเถิดประชาชนคนร่วมยุค       ทั้งที่ผูกเนคไทใช้จอบเสียม
จะก้าวสู่อารยะต้องตระเตรียม            จะมัวเจียมเนื้อตัวกลัวอะไร

สันติวิธีมีหลักคิดมิตรจัดตั้ง                   ใช้ปัญญานำทางสู่จุดหมาย
มีเหตุผลรู้ประมาณทำการใด               เอาความจริงล่าไล่อยุติธรรม

ต้องไม่มีความรุนแรงแฝงยาพิษ          จะเปิดทางอำมหิตให้ฆ่าซ้ำ
ต้องมั่นใจใช้สองมือถือธงธรรม            ไม่สุ่มเสี่ยงเพลี่ยงพล้ำให้ไล่ยิง

เร่งสื่อสารเรื่องราวถึงชาวโลก            ให้รู้ทุกข์รู้โศกรู้ทุกสิ่ง
เสรีภาพยุติธรรมไม่มีจริง                     Please you do something for Thailand

ใช่ไฟในนำออกนอกนำเข้า                    แต่ศึกใหญ่ของเราต้องวางแผน
ใช้ประโยชน์โลกยุคใหม่ไร้พรมแดน    พลังแฝงจะหนักแน่นหนุนเนื่องมา

ต้องพร้อมใจไม่แตกแถวเป็นแนวร่วม     คิดแตกต่างถือภาพรวมสำคัญกว่า
หลักการใหญ่ขัดกันก็เจรจา                     ร่วมไม่ได้ไม่ปะทะให้แยกทาง

นักต่อสู้ต้องเรียนรู้ในหลายสิ่ง               หัวใจต้องแท้จริงและกว้างขวาง
อัตตาตนที่ยึดตรึงพึงละวาง                  แสวงจุดร่วมสงวนจุดต่างอย่างจริงใจ

มิใช่เอามะพร้าวห้าวมาขายสวน            แค่ทบทวนสักคราวเพื่อก้าวใหม่
สุดแรงคิดสุดแรงหวังแม้ห่างไกล           ไพร่ถึงไพร่พูดจากใจให้ได้ยิน

ณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ