ไม้หนึ่ง ก.กุนที: จิตร ภูมิศักดิ์

ประชาไททำหน้าที่เป็นเวที เนื้อหาและท่าที ความคิดเห็นของผู้เขียน อาจไม่จำเป็นต้องเหมือนกองบรรณาธิการ

 

ผมคิดถึงจะเข้ตัวนั้น

ตัวที่ดีดเสียดสั่นแผ่นดินสยาม

แง้มโลกทรรศน์รับอรุณทุกทุ่งทาม

ตั้งคำถามพุ่งตรงถึงศักดินา

 

 

ผมคิดถึงจะเข้ตัวนั้น

ทุกทำนองก้องสนั่นและแหบพร่า

ส่งคลื่นเสียงแหลมคมกรีดมายา

พังผ่าจารีตประเพณี

 

 

ผมคิดถึงจะเข้ตัวนั้น

บดปาดบั่นคุณค่าเก่าสูงศักดิ์ศรี

สร้างฟ้าใหม่ให้ปวงชนเป่าผงคลี

แสงอุษา รวีสาดวิถีไท

 

 

ผมคิดถึงจะเข้ตัวนั้น

กลั่นขับเคี่ยวผ่านแท่งนิ้วแข็งด้านไหม้

สีเนื้อหนังสร้างมหาคีตาลัย

ปัญญาชนผู้รับใช้ประชาชน

 

 

ผมคิดถึงจะเข้ตัวนั้น

ปลุกเร้าขวัญผู้กล้ากลางถนน

ให้ลุกตื่นยืนยันความเป็นคน

อภิชนผวาหวาดปิศาจเพลง

 

 

จระเข้หัวก้าวหน้าเขี้ยวฟันคม

ขบเคี้ยวฟ้าบ่มดินสุกประกายเปล่ง

จิตสำนึกชนชั้นตื่นรื่นบรรเลง

กร้าวกล่อมหูราษฎร กู่เพลงชัย !

 

 

หมายเหตุผู้เขียน : "ผมเขียนกวีชิ้นนี้จากภาพทรงจำภาพหนึ่ง เป็นภาพ จิตร ภูมิศักดิ์ ดีดจะเข้" เคยตีพิมพ์ในมติชนสุดสัปดาห์ ราวปลายปี 2551

 

ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)

ติดตามประชาไทอัพเดท ได้ที่:
Facebook : https://www.facebook.com/prachatai
Twitter : https://twitter.com/prachatai
YouTube : https://www.youtube.com/prachatai
Prachatai Store Shop : https://prachataistore.net
ข่าวรอบวัน
สนับสนุนประชาไท 1,000 บาท รับร่มตาใส + เสื้อโปโล

ประชาไท