สมสุริยะ ทองสุกใส

ความขัดแย้งทางการเมืองระหว่างฝ่ายประชาธิปไตย กับฝ่ายอำมาตยาธิปไตย ปะทุขึ้นมาหลายช่วงยุคสมัยของประวัติศาสตร์การเมืองไทย และปัจจุบัน ภายหลังการยึดอำนาจรัฐประหารของคณะมนตรีความมั่นคงแห่งชาติซึ่งเป็นหัวขบวนด้านกองกำลังนั้น ความขัดแย้งช่วงชิงระหว่างสองฝ่ายก็ยังคงดำรงอยู่จนถึงสถานการณ์ปัจจุบันที่นับว่ามีความแหลมคมยิ่งขึ้นโดยใช้พรรคประชาธิปัตย์ที่จัดตั้งรัฐบาลเป็นภาพตัวแทน

เราคงปฏิเสธไม่ได้ว่า พรรคประชาธิปัตย์จัดตั้งรัฐบาลได้ก็เพราะ มีพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย (ชื่อประชาธิปไตยแต่จิตใจนิยมเผด็จการอำนาจนิยม) กองทัพ สื่อมวลชน เอ็นจีโอ นักสิทธิมนุษยชน และกลุ่มอภิสิทธิ์ชน ฯลฯ เป็นเครือข่ายสนับสนุน อย่างที่ว่ากันว่า รัฐบาลพรรคประชาธิปัตย์จัดตั้งกันในกองทัพ

และก็ไม่น่าแปลกใจแต่อย่างใดที่มีนายกษิต ภิรมย์ ตัวแทนจากพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย ผู้มีทัศนะที่ล้าหลังคลั่งชาติ และไร้สำนึกถึงความเสียหายต่อประเทศชาติโดยรวม ยังกล่าวว่าการยึดสนามบินสุวรรณภูมิแบบการก่อการร้ายนั้น อาหารอร่อย ดนตรีไพเราะ สนุกดี เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ รวมทั้งมี พล.อ.ประวิทย์ วงษ์สุวรรณ เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม

นอกจากนี้แล้ว อาจต้องพิจารณาในรายละเอียดเชิงผลประโยชน์ทับซ้อนที่ซับซ้อนว่าใครได้ประโยชน์จากรัฐบาล ไม่ว่าในตำแหน่งหน้าที่ เช่น นายปณิธาน วัฒนายากร โฆษกประจำสำนักนายกรัฐมนตรีผู้ซึ่งเป็นนักวิชาการที่สนับสนุนฝ่ายอำมาตยาธิปไตยมาโดยตลอด นายประเวศ วะสี และนักพัฒนาองค์กรเอ็นจีโอต่างๆ ว่า จะได้รับการสนับสนุนเป็นคณะกรรมการสิทธิมนุษยชน คณะกรรมการองค์กรมหาชนทั้งหลาย และงบประมาณสนับสนุนมากขึ้นหรือไม่ เหมือนเช่นภายหลังยึดอำนาจของคณะรัฐประหาร คมช.ที่หลายคนได้รับตำแหน่งหรือผลประโยชน์อีกรูปแบบหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม การจัดตั้งรัฐบาลของพรรคประชาธิปัตย์ หาได้เป็นไปตามครรลองของระบอบประชาธิปไตยที่ถูกต้องชอบธรรมแต่อย่างใด หลักการของระบอบประชาธิปไตยรัฐสภาต้องคำนึงถึงสิทธิเสียงของประชาชนในการเลือกตั้งตัวแทน ตามหลักการอธิปไตยเป็นของประชาชน อำนาจต้องมาจากประชาชนผู้ใช้สิทธิเลือกตั้ง ไม่ใช่อำนาจนอกระบบ ไม่ใช่อำนาจกองทัพ

เป็นที่รับรู้กันดีว่า พรรคประชาธิปัตย์นั้น เป็นพรรคนิยมอำนาจนอกระบอบและเป็นส่วนหนึ่งของระบอบอำมาตยาธิปไตยมานมนาน นับตั้งแต่การจัดตั้งพรรคที่มีนายควง อภัยวงศ์ ม.ร.ว. เสนีย์ ปราโมช ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช เพื่อ โค่นล้ม ปรีดี พนมยงค์ ผู้นำฝ่ายประชาธิปไตย ตลอดทั้งสมัยนายชวน หลีกภัย เป็นผู้นำพรรค ก็ได้ช่วงชิงจัดตั้งรัฐบาลร่วมกับอำมาตยาธิปไตยเพื่อบิดเบือนหลักการประชาธิปไตยมาโดยตลอด

การเรียกร้องเคลื่อนไหวให้มีการยุบสภาของแนวร่วมประชาชนเพื่อประชาธิปไตยในครั้งนี้นั้น จึงเป็นเสมือนเพื่อปกป้องระบอบประชาธิปไตย ที่ไม่ต้องการให้อำนาจนอกระบบแทรกแซงการพัฒนาประชาธิปไตยในสังคมไทย คงมิใช่เพียงเพื่อ ทักษิณ ชินวัตร คนเดียว อย่างที่ฝ่ายตรงข้ามมักกล่าวหากัน

ภายใต้วิกฤตการเมืองที่ผ่านมาและเป็นอยู่ การยุบสภา เพื่อคืนอำนาจให้ประชาชนจึงเป็นทางออกในการพัฒนาประชาธิปไตยในสังคมไทยให้ก้าวหน้าขึ้น ซึ่งนอกจากทำให้ประชาชนมีสิทธิมีอำนาจในการเลือกตั้งผู้แทนราษฎรแล้ว ยังมีประเด็นความขัดแย้งที่ผ่านมา ที่สำคัญ คือการแก้ไขรัฐธรรมนูญ 2550 ซึ่งฝ่ายอำมาตยาธิปไตย มักกล่าวหาว่า ฝ่ายประชาธิปไตยต้องการแก้ไขรัฐธรรมนูญเพื่อตนเอง ขณะที่ฝ่ายประชาธิปไตย กล่าวว่า ต้องการแก้ไขรัฐธรรมนูญเพื่อลดอำนาจอำมาตยาธิปไตย

อย่างไรก็ตาม ทั้งสองฝ่ายควรถามประชาชนผู้เป็นเจ้าของอำนาจอธิปไตยว่าต้องการอย่างใดกัน ควรให้ประชาชนเป็นผู้มีอำนาจตัดสินใจ ซึ่งถ้ามีการยุบสภาประเด็นดังกล่าวจะใช้ในการรณรงค์กับประชาชน และประชาชนเองก็อาจมีการตั้งกลุ่มเสนอรณรงค์เคลื่อนไหวสิ่งที่ต้องการในการแก้ไขรัฐธรรมนูญ หรือการปฏิรูปการเมืองสังคมนอกรัฐธรรมนูญ ซึ่งอาจจะก้าวหน้าขึ้นกว่าข้อขัดแย้งดังกล่าวก็เป็นไปได้

ท้ายสุด สิ่งที่น่าห่วงใยอย่างยิ่ง ถ้าตราบใดที่นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ยังไม่ตัดสินใจหรือไม่ยอมยุบสภา แนวโน้มจะนำไปสู่ความรุนแรงหรือไม่ จะมีการใช้ความรุนแรงกับผู้ชุมนุมหรือไม่ นักสิทธิมนุษยชน นักสันติวิธีของจริงทั้งหลายควรแสดงบทบาทปกป้องไม่ให้เกิดความรุนแรงเหมือนเช่นการปกป้องพันธมิตรเพื่อประชาธิปไตยที่ผ่านมา มิเช่นนั้น เขาจะว่าพวกท่านเลือกที่รักมักที่ชัง นะครับ