กลุ่มเด็กและเยาวชนมีเชื้อเอชไอวี 26 คน จากทั่วประเทศ ร่วมเรียนรู้ศิลปะสร้างสุข และรณรงค์ให้สังคมเข้าใจเอดส์และดูแลเด็กที่มีเชื้อเอชไอวี ตั้งแต่ปี 2547 และนี่คืออีกครั้งที่พวกเขากลับมาบอกเล่าเรื่องราวชีวิตกับการก้าวข้ามความทุกข์สู่ความเบิกบานและเดินตามฝันด้วยผลงานศิลปะ ภาพวาด การแสดงละคร และดนตรี

 

ภายใต้ชื่อ "เส้นทางชีวิต" การเปิดงานวันจันทร์ที่ 28 กรกฎาคม 2551 เวลา 11.00-13.30 น. ณ หอประชุมมหิศร SCB ปาร์ค พลาซ่า ถนนรัชโยธิน กรุงเทพฯ ส่วนนิทรรศการภาพวาด จัดแสดง ถึงวันที่ 4 สิงหาคม 2551 ร่วมสนับสนุนการเดินตามฝันของเด็กๆ โดย โครงการใจเขาใจเรา อาร์ตเอดส์ และมูลนิธิสยามกัมมาจล

 

 

           

นิวเติบโตมากับแม่และยาย จนเมื่อนิวอยู่ ป.4 แม่ของนิวเริ่มป่วย จึงได้มาอาศัยอยู่กับครอบครัวของป้า เมื่อแม่เสียชีวิตไป นิวมียายเป็นผู้ดูแล เพียงหนึ่งปีหลังจากที่แม่จากไปนิวเริ่มมีอาการป่วย และเป็นครั้งแรกที่ทำให้รู้ว่านิวมีความเจ็บป่วยที่เธอไม่ค่อยอยากเอ่ยชื่อมันออกมา

 

นิวอยากเรียนสูงๆ แม้ว่าพ่อจะบอกกับเธอว่า

 

"รู้ไหมว่าเป็นอะไร เลิกเถอะ เรียนไปก็ไม่ได้อะไร เสียตังค์เปล่าๆ"

 

บางทีนิวก็สับสนไม่รู้ว่าจะรัก หรือรู้สึกยังไงกับพ่อดี พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่นิวยังเด็ก พ่อไปทำงานต่างประเทศ กลับมานิวก็อายุได้ 11 ปีแล้ว ทุกวันนี้พ่ออยู่กับภรรยาใหม่

 

เมื่อนิวเรียนชั้น ม.2 (2547) ได้เข้าร่วมกิจกรรมศิลปะกับเพื่อนที่มีเชื้อเอชไอวี นิวเล่าถึงเรื่องราวความทุกข์ใจผ่านภาพวาด และพูดคุยกับเจ้าหน้าที่เกี่ยวกับการถูกล้อล้อเลียน รังเกียจ และกลั่นแกล้ง ที่โรงเรียน

 

นิวบอกว่านิวเลือกที่จะนิ่งเฉย แต่บ่อยครั้งที่นิวสู้สวนกลับอย่างคนที่ไม่ยอมใคร ยิ่งคนไหนทำท่ารังเกียจมากๆ นิวก็จะยิ่งแกล้งเข้าไปใกล้ๆให้เขาถอยหนี ยิ่งคนไม่ยอมรับ นิวยิ่งฮึดที่จะเรียนให้เก่งเพื่อเอาชนะคนที่ชอบรังเกียจ เหมือนครั้งหนึ่งที่ต้องทำรายงานเป็นกลุ่ม ไม่มีใครให้นิวเข้ากลุ่มด้วย นิวจึงพยายามทำงานนั้นเพียงลำพัง เมื่อเพื่อนเห็นว่างานออกมาดี เพื่อนกลับเป็นฝ่ายมาขออยู่ร่วมกลุ่มกับนิว คือชัยชนะเล็กๆที่ทำให้นิว สะใจ

 

นิวเข้าร่วมกิจกรรมกับเพื่อนที่เชื้อเอชไอวีเป็นประจำเมื่อมีวันหยุดหลายวัน และช่วงปิดเทอม ได้เรียนรู้เข้าใจเรื่องเอดส์มากขึ้น และจากการพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ นิวเริ่มไตร่ตรองถึงปัญหาที่ตนเองเผชิญในโรงเรียนและคิดว่าต้องทำให้เพื่อนเข้าใจเรื่องเอดส์ นิวจึงเริ่มคุยเรื่องเอดส์กับเพื่อน พร้อมกันนิวก็พยายามที่จะจัดการอารมณ์โกรธของตัวเองหากเพื่อนบางคนยังล้อเลียนอยู่ โดยนิวเลือกใช้วิธีนับ 1 ถึง 50 เมื่อโกรธ ก่อนที่จะจัดการกับเพื่อน แต่บางครั้งเรื่องราวก็ยุติก่อนที่นิวจะนับถึง 50 ซึ่งนิวพบว่านี่ก็เป็นอีกทางหนึ่งที่ไม่ทำให้ปัญหาวุ่นวายมากขึ้น นอกจากนี้นิวก็ไปขอคำปรึกษากับครู ให้ครูช่วยพูดคุยกับนักเรียนในโรงเรียนให้เข้าใจเรื่องเอดส์ โดยมีเจ้าหน้าที่ช่วยคุยกับครูอีกทางหนึ่ง

 

เหตุการณ์การค่อย ๆ คลี่คลาย เมื่อครูและเพื่อนเข้าใจเรื่องเอดส์มากขึ้น ครูช่วยให้ความเข้าใจพร้อมกับห้ามปรามนักเรียนที่ยังล้อเลียน และนิวก็มั่นคงในการจัดการกับอารมณ์ของตนเองมากขึ้น

 

 

 

ชื่อภาพ ธรรมชาติของฉัน

 

ผลงานปี 2547 อายุ 13 ปี

 

"เป็นสวนของนิวคนเดียว ไม่ให้ใครมาเล่นนอกจากเพื่อนที่มีเชื้อเอชไอวี ไม่ชอบใครที่มาเรียกว่า อีเอดส์ อีตุ๊กแก รู้สึกไม่ดีเลย"

 

 

 

ชื่อภาพ นกนำโชค

 

ผลงานปี 2549 อายุ 15 ปี

 

"ฉันคือดวงดาว ถึงมีค่าน้อยแต่ก็ไม่เคยหายไปแสงดาวที่ส่องประกาย นำทางยามกลางคืนให้นกนำโชคเดินทางให้ความสุขกับผู้คน"

 

ครั้งหนึ่งนิวเคยให้การปรึกษาน้องๆ ที่มีเชื้อเอชไอวีในกลุ่ม เมื่อน้องเล่าว่านักเรียนในโรงเรียนเป็นพันคนแต่เขามีเพื่อนเพียง 2-3 คน นิวจึงตอบไปว่า..

 

"ก็ยังดีกว่าไม่มีใครเลยนะ ต้องอดทนและหาทาง"

 

แล้วนิวก็เล่าเรื่องราวที่เธอเผชิญและใช้เวลากว่า 5 ปีที่จะคลี่คลาย ตั้งแต่ในยุคแรกๆ ที่เธอใช้วิธีตอบโต้รุนแรงกับทุกคนที่ล้อ แต่ก็ไม่สามารถหยุดการรังเกียจได้ หากยิ่งกลับกลายเป็นทุกข์ที่ถาโถมเพิ่มขึ้นอีก จนในที่สุดเพื่อนก็เข้าใจเรื่องเอดส์ และพัฒนาตัวเองให้เพื่อนยอมรับให้ได้

 

นิวบอกว่าศิลปะช่วยเธอได้มาก เธอนิ่งและใจเย็น ได้คิดใคร่ครวญเรื่องต่างๆ มากขึ้น นิวเริ่มรักศิลปะและฝึกฝนมากขึ้น จากการทำงานศิลปะเพื่อสร้างความสุขใจ ก็เริ่มส่งผลให้เกิดความภาคภูมิใจในตนเอง นิวได้เป็นอาสาสมัครช่วยสอนศิลปะให้น้องๆ ภาพวาดหลายภาพได้จำหน่ายเป็นรายได้ ทำให้เธอไม่ต้องรบกวนค่าใช้จ่ายจากยายซึ่งอายุมากแล้ว นอกจากนี้ผลงานของนิวยังถูกนำมาจัดนิทรรศการรณรงค์สร้างความเข้าใจในสังคมร่วมกับเพื่อนๆ ที่มีเชื้อเอชวี

 

ปัจจุบันนิว อายุ 17 ปี กำลังศึกษาชั้น ปวช.ปีที่ 3 ยังคงเรียนรู้ศิลปะเพิ่มเติมเกี่ยวกับ การละคร ถ่ายภาพ และหนังสั้น

 

 

ผลงานปี 2551 อายุ 17 ปี

 

 

ชื่อภาพ จากมืดมน สู่สดใส

 

"แต่ก่อนชีวิตฉันมีแต่มืดมน อะไรก็เป็นสีดำ เทา แต่ฉันก็สู้และผ่านมาจนถึงวันนี้ เข้าใจตัวเองอย่างที่เป็น แม้ความทุกข์บางอย่างยังมีอยู่ แต่ฉันก็มีความหวัง หวังจะมีชีวิตอยู่ วันข้างหน้าที่สดใสยังรอเรา"

 

 

 

 

ชื่อภาพ ความสุขอยู่ไหน

 

"หัวใจเป็นสุข ร่างกายเป็นสุข ชีวิตก็เป็นสุข เจ้าความสุข อยู่ที่เรา และรอบๆ ตัวเรา"

ในการแสดงผลงานศิลปะ เส้นทางชีวิต นอกจากมีการแสดงผลงานภาพวาดของนิวแล้วยังมีเพื่อนอีก 17 คน ที่ชอบวาดภาพ มาจัดแสดงร่วมกัน และเพื่อน 22 คน จะร่วมแสดงดนตรีเครื่องเคาะpercussion และแสดงละครเรื่อง เส้นทางชีวิต ในวันเปิดงาน พร้อมทั้งนำผลงานศิลปะของเพื่อนๆ มาจำหน่ายเพื่อระดมทุนทำกิจกรรมศิลปะและช่วยเหลือเพื่อนๆ และน้องที่มีเชื้อเอชไอวีต่อไป

 

 

ชื่อภาพ ไวรัสเพื่อนหนู

 

"ตัวเชื้อและเม็ดเลือดขาวเป็นเพื่อนหนูยามเหงา"

 

"ให้เรามีความสุขกับตัวเอง บอกตัวเองว่าต้องมีความหวัง วันหน้าอาจจะดีขึ้น ยังมีคนรักเป็นห่วงช่วยเหลือเรา"

 

 

ชื่อภาพ คุณรู้ไหม

 

"หนูไม่คิดจะทำร้ายใคร มาเป็นเพื่อนหนูไหมคะ"

 

 

 

 

"ฉันเป็นคนใจร้อน โกรธง่าย บางทีก็คุมตัวเองไม่ได้เวลามีคนมาว่า รักใครไม่เป็น ตอนนี้ดีขึ้นนิดหน่อย สิ่งที่เปลี่ยนคือใจเย็นขึ้น วาดรูปดีขึ้นชีวิตไม่ผ่านไปวันๆ โลกเป็นสีชมพูขึ้น"

 

อ้อม อายุ 17 ปี

 

 

ชื่อภาพ มองตัวเอง

 

"มองตัวเอง ถามตัวเองว่า อยากมีความสุขหรือไม่ ถ้าอยากมีความสุข ก็ควรสลัดความเชื่อเดิมๆ เรื่องเอดส์ ความเชื่อของครอบครัว ความเชื่อของสังคมที่รัดตัวเราไว้ มองไปข้างหน้า เปิดรับสิ่งใหม่ๆ"

 

 

ชื่อภาพ เส้นทางสู่ความสำเร็จ

 

"ถ้วยแห่งความสำเร็จรอเราอยู่แม้บางครั้งจะสับสน มีอุปสรรคต้องต่อสู้ แต่เราก็ต้องพึ่งตัวเองให้ได้ หาเงินเลี้ยงตัวเอง"

 

มิสะ อายุ 16 ปี