สวัสดี...ผมชื่อ...นพพร..จำได้ไหม?...นบ...พอน...
วันนี้...ผมได้รับมอบหมายให้ขยับนิ้วไปมาอยู่บนแป้นพิมพ์หน้าจอคอมพิวเตอร์ เพื่อนำเสนอความในใจที่อยากระบายสู่ผู้อ่าน
ในขณะที่ปลายนิ้วกำลังขยับแต่มันสมองกลับไม่เขยื้อน หรืออาจจะเป็นเพราะเสียงฟ้าครืนๆ กำลังสร้างความขมขื่นในหัวใจ
ก่อนอื่นต้องขอขอบพระคุณสำหรับผู้มีอุปการะคุณทุกๆ ท่านที่ให้ความสนใจติดตามประชาไท ไม่ว่าจะลูกค้าหน้าเก่า หรือหน้าใหม่ ซึ่งทางทีมงานประชาไทขอยืนยันว่า เสียงวิพากษ์วิจารณ์จากพวกท่าน ยังคงเปรียบประดุจเสียงสวรรค์ที่ช่วยชี้ทางให้เรากระทำในสิ่งที่ถูกต้องอยู่เสมอ
...ถ้าจะคุยกับคนอ่านอยากคุยเรื่องอะไร?... ผมนั่งงุนงงกับคำถามนี้อยู่นาน... นาน... นานจนกินเวลาไปกว่า 3 วัน จนสุดท้ายนึกไปนึกมาก็คงไม่มีอะไรที่ดีไปกว่าการแนะนำให้คุณรู้จักกับผม และประชาไทเพิ่มมากขึ้น
จริงๆ แล้วผมรู้สึกกระดากปากและกระดากใจเป็นอย่างยิ่งเวลาที่จะต้องเอื้อนเอ่ยกับใครต่อใครว่า "ผมเป็นผู้สื่อข่าว" เพราะโดยจริตของผมแล้ว คงไม่มีปัญญาเพียงพอจะไปแบกรับภารกิจอันใหญ่ยิ่ง หากข่าวหมายถึงการรายงานเพื่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างระดับสูง
ผมเคยพูดในที่ประชุมประชาไทว่า "ผมตัวเล็กเกินไป เกินกว่าที่จะไปร้องตะโกนให้ใครๆ มาเปลี่ยนแปลงอะไรเพื่อผม" เพราะฉะนั้นหน้าที่ของผมคือบอกเล่าเรื่องราว หรือปรากฏการณ์ทางสังคมให้เพื่อนๆ ผู้อ่านของผมได้ร่วมรับรู้ เผื่อว่าวันหนึ่งเราจะได้เปลี่ยนแปลงสังคมไปด้วยกัน ด้วยมือ ด้วยใจ และด้วยมันสมองของเราเอง โดยไม่ต้องรอคำบงการจากใคร
ด้วยเหตุฉะนี้ รายงานทุกชิ้นที่ผมนำเสนอ (ซึ่งก็มีอยู่ไม่มาก) จึงเป็นรายงานที่ไม่ด่วนสรุปความผิดถูกเกี่ยวกับปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้น หากแต่เป็นรายงานที่มีคำถามแฝงอยู่มากมาย อาจเป็นเพราะผมก็ยังหาคำตอบที่จริงแท้ที่สุดไม่ได้ แต่อีกส่วนหนึ่งผมก็จงใจที่จะปล่อยคำถามนั้นไว้ เพื่อให้ท่านผู้อ่านของเราช่วยกันตอบ...เพราะประชาไทไม่ใช่พื้นที่เฉพาะของผม หรือทางทีมงานเท่านั้น หากแต่พื้นที่ของประชาไท คือพื้นที่ของพวกคุณทุกๆ คนด้วยเช่นกัน
ผมมีความสุขทุกครั้งหากพบว่า ในท้ายข่าว รายงานพิเศษ หรือคอลัมภ์ต่างๆ ของทีมงานประชาไท จะมีการแสดงความคิดเห็นจากมิตรรักนักอ่าน ยิ่งเป็นคำติยิ่งชื่นชอบเป็นพิเศษ เพราะผมเชื่อว่ามิตรที่แท้มักจะตำหนิเราเสมอ
สำหรับผมความปรารถนาสูงสุดตราบเท่าที่ผมจะสามารถดำรงชีวิตอยู่ในสังคม หรือบนโลกใบนี้ได้ คือ วันหนึ่งผมและคุณจะมีโอกาสร่วมมือกันในการเปลี่ยนแปลงสังคมให้ดีขึ้นในแบบที่พวกเราต้องการ (แม้ว่าความต้องการของเราอาจจะไม่ตรงกันสักทีเดียวนัก แต่ความต่างก็ไม่ใช่ปัญหา) เพราะผมเชื่อ...เชื่อในพลังของพวกเรา... พลังที่เท่าเทียม...พลังที่ไม่ต้องไปรอใครมามอบให้
ป.ล.อยากให้รักประชาไทน้อยๆ แต่รักนานๆ ....แล้วอย่าลืมเข้ามาคุยกันบ้างนะครับ...
ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)